تاثیر بازی های بومی محلی بر فاکتورهای آمادگی جسمانی دانشجویان پسر غیر ورزشکار

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بازی های بومی محلی منتخب بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی پسر غیر ورزشکار در درس تربیت بدنی عمومی (1) بود. بدین منظور 60 نفر از دانشجویان پسر غیرورزشکار داوطلب شرکت کننده در کلاس های تربیت بدنی عمومی (1) دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر با دامنه سنی 24- 18 سال انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه بازی های بومی محلی و گواه جای گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از دو گروه پیش آزمون و پس آزمون گرفتند که شامل موارد ذیل بود: 4 آزمون از فاکتورهای آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی، با عنوان آزمون پله آستراند-ریمینگ برای برآورد توان هوازی، آزمون نشستن و رساندن اصلاح شده با استفاده از جعبه انعطافسنج برای اندازهگیری انعطافپذیری، آزمون 9*4 متر برای اندازه گیری چابکی و آزمون درازونشست در یک دقیقه برای ارزیابی استقامت. شرکت کنندگان در گروه بازی های بومی و محلی به مدت 14 هفته، هر هفته یک جلسه به مدت 75 دقیقه در برنامه تمرینی پژوهش حاضر شده اند و آزمودنی های گروه کنترل در این مدت در کلاس های تیوری آمادگی جسمانی شرکت می کرده اند.برای مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی به ترتیب، ار آزمون t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری 05/0<P استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که میزان تغییرات اکسیژن مصرفی بیشینه در هر دو گروه معنی دار (05/0<P) است. از سویی؛ میزان تغییرات انعطاف پذیری، استقامت عضلانی، و چابکی تنها در گروه بازی های بومی و محلی معنی دار (05/0<P)بود. نتایج پژوهش نشان داد که بین میزان تغییرات انعطاف پذیری، استقامت عضلانی، و چابکی در گروه بازی های بومی و محلی و گروه کنترل تفاوت معنی دار (05/0<P) وجود دارد. نتایج این پژوهش نشان داد که بازی های بومی محلی منتخب، سبب بهبود آمادگی جسمانی دانشجویان غیرورزشکار شده است. از این رو، پیشنهاد می شود که این گروه از فعالیت های بدنی در برنامه آموزشی واحد تربیت بدنی عمومی (1) مورد استفاده قرار گیرد تا بدین وسیله گامی موثر در جهت حفظ و گسترش میرات نیاکان و اجدادمان هم برداشته باشیم.