فاکتورهای پیش بینی کننده تنوتومی در روش پونستی جهت اصلاح کلاب فوت ایدیوپاتیک

کلاب فوت تقریبا 1 در هر1000 تولد زنده اتفاق می‌افتد و یکی از شایعترین نقص‌های مادرزادی است. روش غیر جراحی برای درمان کلاب فوت ایدیوپاتیک توسط پونستی به عنوان یک روش ترجیحی شرح داده شده است. تنوتومی یکی از بخش‌های اصلی این روش است. هدف از این مطالعه ارزیابی فاکتورهای پیش بینی کننده تنوتومی در شروع درمان به روش پونستی است.

در این مطالعه توصیفی-مقطعی تمام بیماران مبتلا به کلاب فوت ایدیوپاتیک با سن زیر 6 ماه که از اول فروردین تا آخر اسفند ماه سال 1396 به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان امام خمینی ارومیه مراجعه کرده بودند، و تحت درمان به روش پونستی قرار گرفتند وارد مطالعه شدند. از آزمون‌های آماری پارامتریک نظیر مجذور کای اسکور و t-test استفاده شد. سطح معنی داری برای کلیه آزمون ها زیر 05/0 بود.کلیه تحلیل‌ها با استفاده از نرم افزارآماری SPSS نسخه 21 صورت گرفت.

تنوتومی در 39 پا از مجموع 52 پا (75 درصد) انجام شد. از 22 پا با امتیاز پیرانی اولیه ≥5 یا بیشتر، 5/95 درصد موارد نیازمند تنوتومی بودند. از 11 پا با امتیاز اولیه ≤ 5/2، فقط در 2/18 درصد موارد تنوتومی انجام شد. بین نیاز به تنوتومی و شدت اولیه بیماری بر اساس سیستم امتیاز‌دهی پیرانی ارتباط معنی داری وجود داشت (P<0.001). بعد از برداشتن گچ آخر، بین دو گروه تنوتومی شده و نشده تفاوتی از نظر شدت بیماری وجود نداشت (P=0.789). بیمارانی که تحت تنوتومی قرار گرفتند، به گچ گیری بیشتری جهت اصلاح دفورمیتی نیاز نداشتند. در 34 پا گچ گیری در دوره نوزادی (30 ≥ روز) شروع شد. تنوتومی در 11 پا در این گروه سنی انجام نشد. بین نیاز به تنوتومی و سن در زمان شروع درمان ارتباط معنی داری وجود داشت (P=0.018).

تنوتومی در تمام موارد لازم نیست. شدت دفورمیتی در زمان تظاهر بیماری، به ویژه میزان سفتی hindfoot و سن در زمان شروع درمان می‌تواند نیاز به تنوتومی را پیش بینی کند.