تحلیل نقش مولفه های آمایش سرزمین در توسعه گردشگری استان سیستان و بلوچستان

اهمیت گردشگری به اندازه ای است که در آمایش سرزمین، به عنوان یک بخش ارزشمند و رشد یابنده در زمینه رهیافت اقتصادی مطرح بوده است. به همین منظور پژوهش حاضر به دنبال تحلیل نقش مولفه های آمایش سرزمین در توسعه گردشگری استان سیستان و بلوچستان است.

پژوهش حاضر از نظر هدف توسعه ای- کاربردی و رویکرد حاکم بر آن روش توصیفی- تحلیلی است. برای جمع آوری داده های تحقیق از روش های اکتشافی استفاده شده است. جامعه آماری شامل استان سیستان و بلوچستان در سال 1399 است. حجم نمونه، 400 نفر از ساکنان و 30 نفر از کارشناسان و متخصصان است. از روش های دلفی، آزمون پیرسون، آماره T، آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون آماری F لوین برای تحلیل داده های پژوهش استفاده شده است.

بر اساس نتایج آزمون T، مولفه های آمایش سرزمین نظیر امنیتی و پدافندی(با میانگین 77/3)، زیربنایی و نیروی انسانی(با میانگین 37/3)، سیاسی و مبارزه با قاچاق کالا(با میانگین 25/3)، اقتصادی و اجتماعی-فرهنگی(با میانگین 13/3) و زیست محیطی و فضایی (با میانگین 02/3) به ترتیب بیش ترین تاثیر در توسعه گردشگری در استان سیستان و بلوچستان دارند. بر اساس ضریب همبستگی پیرسون، با اطمینان 99 % و سطح خطای کوچک تر از 01/0 بین آمایش سرزمین و مولفه های گردشگری مشتمل بر محیطی(59/0)، اقتصادی(66/0)، خدماتی(67/0) ، اجتماعی - فرهنگی(69/0)، سیاسی(65/0)، اطلاع رسانی و تبلیغات(63/0)، رقابت پذیری(68/0) و امنیت گردشگران(71/0) رابطه مستقیم (مثبت) وجود دارد.

ارتباط بین آمایش سرزمین و مولفه های گردشگری به صورت مستقیم و مثبت است. آمایش سرزمین با مولفه امنیت گردشگران بیشترین ارتباط و با مولفه محیطی کمترین ارتباط را دارد.