تاثیر دو نوع تمرین ورزشی ترکیبی چندجزئی و ایزومتریک بر سطوح SIRT1 در زنان مبتلا به استئوپنیا

پروتئین SIRT1 به عنوان عضوی از خانواده سیرتویین عامل کلیدی موثر در بسیاری از عملکردهای بیولوژیکی از قبیل طول عمر، فشارهای اکسایشی و فرآیند استخوان سازی در تعامل با فعالیت بدنی مورد بررسی قرار می گیرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو نوع تمرین ورزشی ترکیبی چندجزیی و ایزومتریک بر میزان پلاسمایی  SIRT1در زنان مبتلا به استیوپنیا بود.

بدین منظور تعداد 45 زن 50 الی 60 ساله با T-score شاخص استیوپنیا بین 1- و 2/5- که معیار ورود به مطالعه ی حاضر را داشتند، از طریق فراخوان و مصاحبه انتخاب شدند و به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفره شامل دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. پس از گروه بندی آزمودنی ها و خون گیری اولیه، گروه تمرین ترکیبی بین 45 تا 90 دقیقه (تمرینات کششی، قدرتی و هوازی) و گروه تمرینات ایزومتریک بین 20 تا 40 دقیقه در هر جلسه (زمان، تعداد ست و مدت زمان هر انقباض مشخص)، سه جلسه در هفته به مدت 12 هفته مشغول به تمرین شدند. برای مقایسه ی اختلافات موجود بین پیش آزمون و پس آزمون، از آزمون t زوجی و تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (0/05) استفاده شد.

نتایج به دست آمده از تکنیک الیزا نشان داد که در مراحل پس آزمون اختلاف معناداری بین میانگین سطوح SIRT1 در سه گروه وجود داشت (0/01=P). هر دو شیوه ی تمرین موجب تغییرات مثبت در سطوح SIRT1 در مقایسه با گروه کنترل شد (0/001=P)، اما دو گروه تمرینات ورزشی ایزومتریک و ترکیبی با همدیگر اختلاف معناداری در اثربخشی بر روی سطوح SIRT1 نداشتند (0/997=P).

به نظر می رسد بالا بودن سطوح SIRT1 در افراد سالمند یک مکانیسم جبرانی جهت مقابله با استرس های اکسیداتیو و همچنین پر کردن جای خالی فاکتورهای رشدی نظیر IGF-1 در دوران پیری بوده و تمرینات ورزشی ایزومتریک و ترکیبی هر دو به عنوان یک محرک اصلی می توانند اثرات مثبتی بر سطوح SIRT1 در زنان مبتلا به استیوپنیا داشته باشند.