کانی شناسی و زمین شیمی ذخیره کائولن آوین، شمال شرق میانه، استان آذربایجان شرقی، شمال غرب ایران

ذخیره کایولن آوین در 35 کیلومتری شمال شرق شهرستان میانه، استان آذربایجان شرقی در شمال غرب ایران قرار دارد. شواهد صحرایی و بررسی های سنگ نگاری نشان می دهند که گسترش و تشکیل این ذخیره از نظر زایشی در ارتباط با دگرسانی سنگ های داسیتی به سن ایوسن- الیگوسن است. با توجه به یافته های کانی شناسی، این ذخیره شامل کانی های کایولینیت، کوارتز، مسکوویت- ایلیت، کریستوبالیت، روتیل، اورتوکلاز و گوتیت است. از بررسی برخی از عامل های زمین شیمیایی چون مقادیر TiO2، Ba+Sr و Ce+Y+La برداشت می شود که گسترش این ذخیره در ارتباط با عملکرد دو فرآیند درونزاد و برونزاد است. نتایج بدست آمده از بررسی های کانی شناسی، زمین شیمی تغییرات جرم و روند تغییرات نسبت های عنصری نشان می دهند که شیمی محلول های دگرسان کننده (درجه اسیدی یا pH و پتانسیل اکسایش-کاهش، Eh)، جذب سطحی، روبش توسط اکسیدهای فلزی، تثبیت در فازهای کانیایی تازه تشکیل شده، نسبت سیال به سنگ و میزان دسترسی به یون های کمپلکس ساز شش عامل اثرگذار بر تحرک، توزیع و غنی شدگی عناصر جزیی و خاکی نادر در این ذخیره هستند. بررسی های زمین شیمیایی آشکار می کنند که کاهش مقادیر بی هنجاری های Eu در نمونه های کایولینیتی شده در ارتباط با تخریب کانی های پلاژیوکلاز سنگ های داسیتی توسط محلول های گرمابی دما بالا و کاهش بی هنجاری های Ce در نتیجه گسترش فرآیند کایولینیتی شدن توسط سیال هایی با ماهیت اسیدی- اکسایشی است.