تاثیر ترافیک و مدیریت حمل و نقل بر تاب آوری جمعیت در سکونتگاه های غیررسمی (مطالعه موردی: شهر بیرجند)

ترافیک به مثابه ی شاخص ترین و عینی ترین اصل مدیریت شهری، با مجموعه ای در هم پیچیده از روابط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در ارتباط و تعامل دایمی می باشد. نظام های شهری در کشورهای کمتر توسعه یافته به شدت دچار عدم تقارن در مدیریت شهری اند و این ناهمگونی و عدم توازن در مدیریت شهری از مناطق بیشتر برخوردار به مناطقی که بهره ی کمتری از توسعه در ابعاد کمی و کیفی دارند، محسوس می باشد. یکی از مناطقی که در اکثر پژوهش ها به عنوان نمونه ای از وضعیت مخاطره آمیز در نظام های اجتماعی شهری مورد توجه قرار گرفته، سکونتگاه های غیررسمی است که معمولا در مناطق حاشیه ای شهری ایجاد شده و رشد کمی پیدا می کنند و می توانند میزان ماندگاری افراد در این مناطق را به شدت تحت تاثیر قرار دهند. از آنجا که با کاهش ماندگاری، جمعیت ساکن در سکونتگاه های غیر رسمی نمی توانند در نظام شهری حل شوند و از سوی دیگر، امکان بازگشت به روستاها را نیز در اکثر موارد ندارند، این وضعیت می تواند مخاطرات اساسی برای کل ساختار اجتماعی ایجاد نماید. این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی که متکی بر دو روش کتابخانه ای و میدانی است. در این پژوهش با جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه و انجام محاسبات رگرسیون و آزمون همبستگی پیرسون اثرگذاری متغیر مستقل یعنی مدیریت ترافیک و حمل و نقل بر متغیر وابسته یعنی ماندگاری جمعیت در سکونتگاه های غیر رسمی شهرستان بیرجند مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان می دهد که مدیریت ترافیک و حمل و نقل شهری می تواند تا حدود 65 درصد بر ماندگاری جمعیت اثرگذار باشد، که 27 درصد این تاثیر از طریق فرهنگ ترافیکی نظیر آموزش و نقش رسانه ها،24 درصد از طریق بهبود الگوهای ترافیکی نظیر تغییر در شیوه های اعطای گواهینامه و 14 درصد از طریق اجرای اصولی و درست قوانین ایجاد می شود.