الگوی پیش بینی خود ناتوان سازی دانشجویان دانشگاه بجنورد: نقش مولفه های سازگار و ناسازگار کمال گرایی

خود ناتوان سازی، هر عمل یا انتخاب تنظیم عملکردی است که فرصت بیرونی سازی شکست و درونی سازی موفقیت را افزایش می دهد.

هدف مطالعه حاضر بررسی نقش کمال گرایی و ابعاد مختلف آن در پیش بینی خود ناتوان سازی دانشجویان دانشگاه بجنورد بود.

نوع پژوهش توصیفی مقطعی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل دانشجویان کارشناسی دانشگاه بجنورد در سال تحصیلی 93-1392 بود. از 200 نفر به شیوه خوشه ای چند مرحله ای نمونه گیری به عمل آمد و هر یک از آن ها به مقیاس کمال گرایی هیل و همکاران (2004) و مقیاس خود ناتوان سازی جونز و رودوالت (1982) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. از نسخه 18 نرم افزار SPSS برای تحلیل داده ها استفاده شد.

یافته ها:

 بین هر یک از ابعاد هشت گانه کمال گرایی با خود ناتوان سازی رابطه مثبت و مستقیم معنی داری وجود دارد (0/05<P)؛ به عبارت دیگر، با افزایش کمال گرایی بر استفاده از راهبردهای خودناتوان ساز افزوده می شود. هیچ یک از ابعاد کمال گرایی در الگوی پیش بینی خود ناتوان سازی از رگرسیون خارج نشدند و در مدل نهایی 0/32 از واریانس خود ناتوان سازی را پیش بینی کردند (0/05<P).

نتیجه گیری:

 کمال گرایی سازه ای چند بعدی است که می تواند خود ناتوان سازی دانشجویان را متاثر سازد. از این رو، لازم است مداخلاتی به منظور مدیریت منظم مولفه های کمالگرایی دانشجویان طرح ریزی گردد.