تبیین ظرفیت های گر دشگری برای توسعه مناطق روستایی استان چهار محال و بختیاری

طرح مسئله: 

توسعه روستایی، فرایندی همه جانبه، پیوسته، موزون، درون زا، فراگیر، تحول آفرین، باورآفرین، رشددهنده و متکی بر مشارکت و خودباوری روستاییان است. در چهارچوب این پدیده، ظرفیت ها و توانایی های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی جوامع بر پایه رفع نیازهای اساسی مادی و معنوی و کنترل موثر نیروهای شکل دهنده نظام سکونت محلی و توسعه سرمایه انسانی با بهره گیری از فرصت های درونی در روستا رشد و تعالی می یابد.

هدف پژوهش:

 هدف پژوهش حاضر، تبیین ظرفیت های گردشگری برای توسعه مناطق روستایی استان چهارمحال و بختیاری است. روشپژوهش: جامعه آماری پژوهش، کارشناسان خبره میراث فرهنگی و گردشگری و سایر کارشناسان خبره گردشگری و متولیان واحدهای گردشگری در استان چهارمحال و بختیاری است. روش نمونه گیری، تمام شماری است و داده ها با بهره گیری از پرسش نامه پژوهشگرساخته در سال جاری گرد آوری و در تحلیل داده ها از روش دلفی[1] و سوآت[2] و برای رتبه بندی روستاها از تکنیک تاپسیس[3] استفاده شده است.

نتایج پژوهش نشان می دهد مهم ترین ظرفیت های گردشگری در روستاهای مطالعه شده، مناطق بکر طبیعی، آب وهوای مطبوع و به ویژه جذابیت های زندگی بکر عشایری و مهم ترین ضعف صنعت گردشگری در این مناطق، نبود برنامه ریزی، کمبود امکانات اقامتی و بهداشتی و ضعف فرهنگ گردشگری است. در این میان، روستاهای سرآقاسید، شیخ علی خان، دیمه، آورگان و آتشگاه به ترتیب قابلیت بیشتری دارند و لازم است در اولویت برنامه های گردشگری قرار گیرند.

نوآوری:

 استفاده از روش ها و تکنیک های علمی تبیین ظرفیت های گردشگری استان چهارمحال و بختیاری، نوآوری این پژوهش است؛ همچنین ظرفیت های گردشگری جامعه آماری مدنظر تاکنون در این سطح بررسی نشده است.