ارزیابی برخی از جنبه های ریخت شناختی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی طالبی تو سبز ساوه ای در واکنش به پیوند و رژیم های آبیاری

در این بررسی، طالبی تو سبز ساوه ای پیوندشده روی فرو-آر-ذ (Ferro-RZ)، شینتوزا (Shintozwa)، همراه با گیاهان طالبی خود پیوندی و طالبی غیر پیوندی با سه رژیم آبیاری شامل 100 درصد (شاهد)، 80 درصد و 60 درصد (بر پایه تخلیه رطوبتی آسان خاک) که به ترتیب 21/5792، 20/4815 و 60/3867 مترمکعب آب در هکتار به مدت 84 روز پس از انتقال نشاء، به صورت آزمایش صحرایی با طرح آماری کرت های خردشده در قالب بلوک کامل تصادفی در کرج اجرا شد. تجزیه واریانس مربوط به فنول کل و کل مواد جامد محلول میوه نشان داد که تفاوت معنی داری بین پایه های مورد آزمایش وجود ندارد. بیشترین (07/68 درصد) و کمترین (09/59 درصد) شاخص آماس یاخته ای برگ به ترتیب در طالبی تو سبز ساوه ای پیوندی با پایه تجاری کدوی شینتوزا و طالبی خود پیوندی مشاهده شد. همچنین با کاهش حجم آبیاری ظرفیت پاداکسندگی (آنتی اکسیدانی) میوه افزایش یافت، درحالی که تفاوت معنی داری از نظر میزان ویتامین ث میوه ها وجود نداشت. همچنین تفاوت معنی داری در کارایی نظام نوری 2 (فتوسیستم II) بین پایه های کدو و گیاهان شاهد (غیر پیوندی و خود پیوندی) وجود داشت. مقایسه میانگین ها نشان داد که بیشترین (22/31 تن در هکتار) و کمترین (85/23 تن در هکتار) عملکرد کل در هکتار به ترتیب به گیاهان پیوندی با پایه شینتوزا و گیاهان خود پیوندی اختصاص داشت. بررسی محتوای عنصرهای کانی برگ گیاهان نشان داد که درصد افزایش نیتروژن کل برگ در ترکیب پیوندی طالبی تو سبز ساوه ای روی پایه های دورگه (هیبریدی) فرو و طالبی تو سبز ساوه ای روی شینتوزا در مقایسه با شاهد (طالبی تو سبز ساوه ای غیر پیوندی) به ترتیب 14/18 و 02/19 درصد بود.