یافته های سنجش تراکم استخوان پس از درمان پیش گیرانه با آلندرونات در خانم های یائسه ی استئوپنیک؛ کدام دز درمانی بهترین اثرگذاری را دارد؟

مقدمه:

 استیوپروز (Osteoporosis) شایع ترین بیماری متابولیک استخوان در سراسر جهان است که بر اساس توده ی پایین استخوانی شناخته می شود و با پیشرفت این روند، منجر به افزایش خطر شکستگی های پاتولوژیک می گردد. استیوپنی، در مراحل اولیه ی روند کاهش توده ی استخوانی رخ می دهد. یافته های مطالعات در راستای شروع درمان در زمان بروز استیوپنی و دز درمانی با یکدیگر متناقض است. این مطالعه، با هدف ارزیابی استفاده از دز کم و بالای آلندرونات در مرحله ی استیوپنی در خانم های یایسه انجام شد.

مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی حاضر، بر روی 152 خانم یایسه ی مبتلا به استیوپنی مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی در سال های 97-1396 انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تحت درمان با آلندرونات هفتگی دز 35 و 70 میلی گرم تقسیم و برای دو سال پی گیری شدند. تمامی بیماران تحت ارزیابی Bone mineral densitometry (BMD) پیش و پس از درمان قرار گرفتند و یافته ها مقایسه شد.

دو گروه مورد بررسی از نظر سن، جنس، قد، وزن، شاخص توده ی بدنی و مدت یایسگی تفاوت معنی داری نداشتند (050/0 < P). یافته های BMD هر دو گروه شامل Fracture risk assessment system (FRAX) هیپ و مهره/مچ، T-score هیپ و مهره و نیز Z-score</strong> هیپ و مهره پس از دو سال به صورت معنی داری بهبود یافت (001/0 > P)، اما مقایسه ی دو دز درمانی تفاوت معنی داری از نظر بهبود یافته های BMD نشان نداد (050/0 < P).

یافته های این مطالعه نتایج مطلوبی را در راستای درمان پیش گیرانه با آلندرونات در خانم های استیوپنیک گزارش نمود. همچنین، با توجه به نتایج مطالعه و آزار گوارشی که شکایت اصلی استفاده از آلندرونات می باشد دز هفتگی 35 میلی گرم را می توان توصیه نمود.