حل مسئله به اشتراک گذاری تاکسی های باظرفیت مختلف با استفاده از الگوریتم ژنتیک ارتقاء یافته با عملگرهای جهش ابتکاری و جست وجوی محلی

افزایش بی رویه تعداد وسایل نقلیه در شهرها منجر به مشکلات متعددی ازجمله آلودگی هوا، آلودگی صوتی و مشکلات ترافیکی می شود. جهت غلبه بر این مشکلات نیازمند به کارگیری روش های نوین در بحث مدیریت شهری مانند به کارگیری سامانه های حمل ونقل نوین همچون سیستم اشتراک سواری هستیم. هدف از این مطالعه ایجاد و پیاده سازی مدلی مناسب، برای اشتراک سواری با به کارگیری خودروهایی با ظرفیت مختلف و با استفاده از الگوریتم ژنتیک ارتقا یافته است تا بتوان از طریق گروه بندی مسافرانی که به لحاظ پارامترهای مکانی-زمانی سفر شباهت دارند، صندلی های خالی وسایل نقلیه و به تبع آن تعداد وسایل عبوری در سطح شهر را کاهش داد. از طرفی مسیری بهینه برای هر گروه از مسافران برنامه ریزی نمود به نحوی که مسافت سفر هر گروه و به تبع میزان معطلی در طول سفر برای هر یک از مسافران و رانندگان نیز کمینه شود. ازاین رو در این الگوریتم چهار تابع هدف، کمینه سازی مسافت پیموده شده مجموع سفرها، مجموع زمان معطلی (انحراف از زمان های ایده آل) در مبدا و مقصد مسافران، تعداد وسایل نقلیه استفاده شده و تعداد صندلی های خالی در نظر گرفته شده اند. در این تحقیق از دو عملگر جهش ابتکاری و دو الگوریتم جست وجوی محلی تحت عناوین الگوریتم مبتنی بر ژنتیک و الگوریتم ابتکاری مبتنی بر اولویت زمان سفر مسافران به منظور ارتقا الگوریتم ژنتیک برای این حالت خاص استفاده شده است. سپس الگوریتم ارتقا یافته جهت حل مسئله اشتراک سواری روی یک شبکه فرضی با تعداد 46 گره پیاده سازی شده است. درنهایت حالات مختلف الگوریتم و استفاده از عملگرهای توسعه یافته طی سناریوهایی مختلف تست، ارزیابی و مقایسه شدند.