بررسی کیفی آموزش مطلوب حقوق بشر در نظام حقوقی ایران از منظر اساتید دانشگاه های آذربایجان شرقی و غربی

حق بر آموزش یکی از حقوق اساسی بشر است و دولت ها موظف اند آن را به طور رایگان لااقل در حد تعلیمات ابتدایی برای مردم جامعه خودشان فراهم کنند (بند 1 ماده 26 اعلامیه حقوق بشر) که البته مورد اتفاق همه دولت ها واقع شده و در قوانین اساسی اغلب کشورها به آن اشاره شده است، از جمله قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که در اصل 30 نیز بدان اشاره کرده است. در همین راستا در پژوهش حاضر درصددیم تا الگوی مطلوب حقوق بشر را در ایران از منظر آموزش آن، در میان اعضای هیات علمی دانشگاه های آذربایجان شرقی و غربی بررسی کنیم.

مواد و روش ها: 

روش پژوهش، تلفیقی از روش های کمی و کیفی است. نوع داده ها کمی است که از میان 54 نفر، 38 نفر از اساتید دانشگاه های آذربایجان های شرقی و غربی به شیوه گلوله برفی انتخاب شده اند و سوالات با آنان مطرح شده است. گردآوری داده ها به گونه ای انجام شد که میزان روایایی و پایایی سوالات تحقیق با استفاده مصاحبه نیمه ساختاریافته مورد سنجش قرار گرفت.

یافته ها: 

فعالیت های آموزشی در زمینه حقوق بشر نیازمند هزینه های مادی و برنامه ریزی در عرصه های مختلف آموزش رسمی است که بتواند تفکر حق مدارانه را در میان افراد جامعه پرورش دهد. همچنین اساسی ترین گام در اجرای تعهدات حقوق بشری، آموزش آن به دانش آموزان در مدارس است تا فرهنگ صلح و حقوق بشر در اندیشه نسل فردای جامعه، از همان اوایل زندگی مدنی، با اطمینان درونی شود.

نتیجه گیری:

 بررسی نظام حقوقی ایران نشان دهنده آن است که در منشور حقوق شهروندی، آموزش حقوق بشر یا شهروندی در مدارس دیده نمی شود که یک خطای بزرگ است. برای مرتفع کردن این ضعف، گنجاندن واحدهای حقوق بشری در مدارس ضروری است. فقدان اراده جدی دولت در ترویج حقوق بشر، این پیام را به جامعه مدنی ایران می دهد که ابتکار عمل را به دست گرفته و به آموزش حقوق بشر در نزد اقشار آسیب پذیرتر از جمله زنان، کودکان، اقلیت ها و معلولان در سراسر کشور و به ویژه در مناطق کم تر توسعه یافته گام بردارند.