مقایسه تاثیر انفوزیون پروپوفول و ایزوفلوران در نگهداری بیهوشی بر سطح قندخون حین عمل، بیماران مبتال به دیابت تیپ

دیابت ملیتوس نوع 2 نوعی بیماری مزمن متابولیک است که به عنوان شایع‌ترین نوع دیابت شناخته شده و با هایپرگلایسمی، مقاومت به انسولین و ناکارآیی نسبی انسولین ارتباط دارد. ایزوفلوران و پروپوفول دو داروی پر کاربرد در بیهوشی هستند که اثرات مختلف بر سیستم‌های گوناگون بدن دارند، با این حال بررسی‌های محدودی در ارتباط با اثرات این دو دارو بر میزان قندخون در بیماران دیابتی انجام شده است. هدف این مطالعه مقایسه اثرات استفاده از پروپوفول و ایزوفلوران بر سطح قندخون بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو و کاندید انجام اعمال جراحی است.

روش‌کار: 

این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بوده و بر روی گروهی از بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس نوع 2 که کاندید انجام جراحی‌های الکتیو بوده‌اند انجام می‌شود. شرکت‌کنندگان به روش نمونه‌گیری غیر احتمالی آسان و بر اساس ترتیب مراجعه انتخاب شده و پس از ارزیابی معیارهای ورود و خروج، به مطالعه وارد شدند. ابتدا اطلاعات دموگرافیک بیماران ثبت شده و سپس به صورت تصادفی در دو گروه تحت دریافت ایزوفلوران و پروپوفول جای گرفتند. قبل از عمل و نیز طی بیهوشی، هر 15 دقیقه علایم حیاتی بیماران ثبت گردید و همچنین پیش از جراحی و یک ساعت پس از شروع داروی نگهدارنده بیهوشی، سطح گلوکز خون بیماران با گلوکومتر اندازه‌ گیری گردید.

یافته‌ها: 

تفاوت معنی‌داری میان میانگین سطح قند خون قبل از عمل جراحی در هیچ یک از گروه‌های مطالعه دیده نشد. همچنین، اختلاف میانگین سطح قندخون در دو گروه ایزوفلوران و پروپوفول بدون تفاوت معنی‌دار بود (P< 0.05). مقایسه سطح قندخون قبل از عمل و در دقیقه 60 از شروع عمل در هر گروه نشان داد در گروه ایزوفلوران، سطح قندخون در دقیقه 60 از شروع عمل نسبت به قبل اختلاف معنی‌دار پیدا نکرده (P= 0.3) ولی در گروه پروپوفول، سطح قندخون در دقیقه 60 شروع از عمل، به طور معنادار کاهش پیدا کرده است (P= 0.014).

نتیجه‌گیری: 

نگهداری بیهوشی بوسیله انفوزیون پروپوفول در مقایسه با استفاده استنشاقی از ایزوفلوران در حین عمل می‌تواند منجر به کاهش میزان قندخون یک ساعت پس از شروع عمل نسبت به قبل از عمل ‌گردد.