مدل ساختاری کیفیت زندگی در بیماران دیابت نوع دو بر اساس باورهای سلامت و خودکارآمدی با میانجیگری رفتارهای خودمدیریتی

 کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت اهمیت ویژه ای دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی مدل کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بر اساس باورهای سلامت و کارآمدی با میانجیگری رفتارهای خودمدیریتی می باشد.

 روش پژوهش همبستگی و برای تحلیل داده ها از  معادلات ساختاری استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک های دیابت شهرستان آبادان در سال 1398 می باشد. برای انتخاب نمونه ، روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. 254 بیمار مبتلا به دیابت بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی بیماران دیابتی، پرسشنامه باورهای سلامت ، پرسشنامه رفتارهای خودمدیریتی و پرسشنامه کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به دیابت می باشد.

 نتایج تحلیل مدل اندازه گیری نشان می دهد که ساختار عاملی مقیاس های پژوهش مورد تایید می باشد و نتایج آزمون مدل ساحتاری نشان می دهد که شاخص های برازش در وضعیت مطلوبی قرار دارد. باورهاس سلامت بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو اثر مستقیم معنی داری دارد و خودکارآمدی بر کیفیت زندگی اثرات مستقیم و غیر مستقیمی (با میانجیگری رفتارهای خودمدیریتی)دارد.

 یافته ها حاکی از اهمیت نقش باورهای سلامت و خودکارآمدی در کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو می باشد.