تغییرات انسولین سرم در پاسخ به تمرینات مقاومتی با تاکید بر فاکتور رونویسیFoxo1 در پانکراس رت های دیابتی

کاهش حساسیت انسولین در کنار ترشح ناکافی آن از پانکراس میل به دیابت نوع 2 را افزایش می دهد. در مطالعه حاضر، اثر تمرینات مقاومتی بر بیان Forkhead box protein O1 (FOXO1) در بافت پانکراس، انسولین سرم و حساسیت انسولین در رت های دیابتی نوع 2 اندازه گیری شد.

تعداد 14 سر موش صحرایی نر ویستار 10 هفته ای از طریق تزریق رژیم غذایی پرچرب و استرپتوزوتوسین)STZ (دیابتی نوع 2 شدند و به شیوه تصادفی به گروه های ورزش (8 هفته تمرین مقاومتی، 7 = n) و کنترل (7 = n) تقسیم شدند. تمرینات مقاومتی در قالب 5 جلسه در هفته در قالب بالا رفتن از نردبان پله ای با اعمال مقاومت انجام گرفت. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سطوح گلوکز، انسولین، حساسیت انسولین، عملکرد سلول بتا و بیان FOXO1 در بافت پانکراس بین دو گروه مقایسه شد. از آزمون آماری t مستقل جهت مقایسه متغیرها بین گروه ها استفاده شد.

تمرینات مقاومت به افزایش انسولین سرم (0/05>p)، حساسیت انسولین (0/005>p)، عملکرد سلول های بتا (0/001>p) و بیان FOXO1 در بافت پانکراس (0/05>p) و کاهش گلوکز ناشتا (0/001>p) در مقایسه با گروه کنترل منجر شد.

نتیجه گیری: 

کاهش سطح گلوکز خون در پاسخ به تمرینات مقاومتی را به هر دو افزایش حساسیت انسولین و عملکرد سلول های بتا می توان نسبت داد. بر پایه شواهد موجود، افزایش انسولین سرم و عملکرد سلول های بتا احتمالا ریشه در افزایش بیان FOXO1 دارد، اگرچه مطالعات بیشتری جهت شناخت دقیق مکانیسم های عهده دار این تغییرات مورد نیاز است.