تاثیر شش هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر بیان ژن عامل رشد بتا، ماتریکس متالوپروتیناز-2 و مهارکننده بافتی متالوپروتیناز-1 بافت ریه در رت های نر ویستار

مطالعات نشان می دهد که داروهای ضد التهاب درمان موثری برای فیبروز و التهاب ریوی نبوده است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر شش هفته تمرینات تداومی و تناوبی شدید بر بیان ژن عامل رشد بتا، ماتریکس متالوپروتیناز-2 و مهارکننده بافتی متالوپروتیناز-1 بافت ریه در رت های نر ویستار بود.

در این مطالعه تجربی، 18 سر رت نر ویستار (6 تا 8 ماهه) انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه کنترل (Con)، تمرین تداومی شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) قرار گرفتند. برنامه تمرین تداومی شامل 15 تا30 دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت 65-70 درصد VO2max، پنج روز در هفته به مدت 6هفته بود. برنامه تمرین تناوبی شدید نیز شامل 5 تا 8 تناوب (2 دقیقه ای) با شدت 80 تا 100درصد VO2max و 2 دقیقه ریکاوری با شدت 50 تا 60 درصد VO2max بین هر تناوب) به مدت 6هفته بود. بیان ژنTGF-β ، MMP-2 و TIMP-1 با روش Real Time PCR اندازه گیری شد. داده ها به روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنی داری 05/0 P< تجزیه و تحلیل شدند.

تمرینات تداومی و تناوبی شدید به کاهش معنی دار بیان ژن MMP-2 و افزایش معنی دار بیان ژن TIMP-1 و TGF-β بافت ریه نسبت به گروه کنترل منجر شدند (001/0p=). تفاوت معنی داری در بیان نسبی MMP-2 بین دو گروه تمرین تداومی و تمرین تناوبی شدید مشاهده نشد (832/0p=)، اما بیان ژنTIMP-1  و TGF-β در گروه تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه تمرین تداومی به میزان معنی داری بالاتر بود (001/0p=).

به نظر می رسد، تمرین تناوبی شدید احتمالا می تواند مداخله موثرتری برای کاهش فیبروز و التهاب بافت ریه باشد.