ارتقاء کیفی گزارش صبحگاهی به عنوان یک روش آموزشی موثر

گزارش صبحگاهی یکی  از روش های کاربردی و ارزشمند درآموزش بالینی است. آگاهی از استانداردهای اجرای این شیوه آموزش  موثرتری را به همراه خواهد داشت. تقویت آموزش مهارت های ارتباطی ، شاخص های حرفه ای، بهتر، تعالی مهارت تفکر انتقادی وتصمیم گیری بالینی از  مزایای مهم این شیوه آموزشی است. به رغم اهمیت اجرای استاندارد گزارش صبحگاهی،  این روندآن گونه که شایسته است در دانشگاه های علوم پزشکی در حال اجرا نیست، به همین جهت در این مقاله به بررسی پیشینه متون در قالب پنج عنوان 1. مقایسه گزارش صبحگاهی با سایر شیوه های آموزش بالینی، 2. بایدهای و نبایدهای گزارش صبحگاهی، 3. پویایی و اقدام پژوهشی،  4. پیشنهادات پرداخته ایم تا جمع بندی کاربردی تری را ارایه دهیم.

با جستجوی مقالات مرتبط با این موضوع در پایگاه های اطلاعاتی ERIC,Pubmed  CINAHL, EMBASE  و استفاده از واژگان کلیدی: گزارش صبحگاهی T (Morning report) استانداردهای آموزش بالینی Standards of Clinical Education  (، آموزش پزشکی medical educatioan) تعداد 31 مقاله جهت بررسی استاندارد های گزارش صبحگاهی مورد بررسی قرار گرفت.

مناسب ترین شیوه اجرای گزارش صبحگاهی دارای خصوصیات زیر است؛ حداکثر 5 جلسه یک ساعته در هفته، ترجیحا پس از ویزیت بیماران، معرفی 4-2 بیمار توسط کارورز و دستیار سال پایین، 5 دقیقه زمان جهت ارایه شرح حال بیمار و 15-10 دقیقه بحث، جمع بندی نهایی و مستندسازی ، تعیین موارد پیگیری و استفاده از شواهد به صورت برخط و در انتها، بازبینی مداوم و اصلاح کیفیت جلسات.

جلسات گزارش صبحگاهی بخش عمده آموزش بالینی را در بر میگیرد که با به کارگیری استانداردهای اجرایی آن موثرتر خواهد بود.