بازی های زمانی و سبک توصیفی نیما در منظومه خانه سریویلی براساس نظریه زمان در روایت ژرار ژنت

ازآنجاکه روایت و توصیف از عناصر محوری بوطیقای شعر نو نیما یوشیج است؛ وی در طول زمان شاعری خویش، منظومه های روایی متعددی سرود. هدف نوشتار پیش رو بررسی شگردهای زمان روایی در منظومه خانه سریویلی، براساس نظریه زمان در روایت ژرار ژنت است. نتایج پژوهش نشان می دهد که درنگ (گسترش روایت)، گذشته نگری و آینده نگری، از مهم ترین شگردهای زمانی است که نیما به آن پرداخته است. ازآنجاکه براساس نظریه نیما، هدف از شعر، توصیف و روایت و تجسم بخشیدن به موضوعات شعری است؛ بنابراین شگرد وی در شعرهای روایی اش گسترش روایت است که در این منظومه با توصیفات عینی و بسیار زیبا صورت گرفته است. کارکرد درنگ در این شعر، توصیف مکان و زمان داستان، شخصیت پردازی و عینیت بخشیدن به امور انتزاعی است؛ همچنین نیما از شگرد گذشته نگری و آینده نگری روایت برای بیان امید و نومیدی های سریویلی شاعر و تردید و دودلی های وی بهره گرفته است که به زیبایی در قالب جدال سریویلی، شاعر نوجو با شیطان که نمادی از وسوسه های فریبنده و اغواگر درونی اوست، ترسیم شده است. به طور کلی شگردهای زمانی نیما در این منظومه هم با درون مایه و محتوای داستان و هم با سبک توصیفی نیما هم خوانی دارد. مهم ترین شگرد زمانی وی در این منظومه نیز درنگ یا گسترش روایت است که مولفه ای دارای بسامد در سبک توصیفی نیماست.