مواجهه موش های صحرایی نر با مورفین در دوره ی نوجوانی شدت سندرم محرومیت از مورفین و بیزاری مکانی شرطی شده در بزرگسالی را افزایش می دهد

نوجوانی یک مقطع زمانی حساس رشد مغزی در نظرگرفته می شود که تغییرات ماندگار مغزی می تواند در آن رخ دهد. شواهدی وجود دارد که نشان دهنده افزایش چشمگیر سوء مصرف اوپیات ها در میان نوجوانان در سال های اخیر است. با وجود مطالعات زیادی که در زمینه اثرات مصرف داروهای مخدر انجام شده است، اثرات بلند مدت نوروبیولوژیک و رفتاری مواجهه با اوپیات ها در نوجوانی که به عنوان دوران حساس بلوغ سیستم عصبی درنظرگرفته می شود، به میزان زیادی ناشناخته باقی مانده است. در این مطالعه به بررسی مواجهه مزمن با مورفین در دوران نوجوانی و اثرات بلندمدت آن بر علایم فیزیکی و بیزاری محرومیت از مورفین القایی با نالوکسان در موش های صحرایی وابسته به مورفین در طی بزرگسالی می پردازیم.

در این مطالعه به موش های صحرایی نر نوجوان (31 روزه) دوز افزایشی 2/5 میلی گرم/کیلوگرم مورفین (25-2/5 میلی گرم/کیلوگرم) به صورت زیر جلدی روزی دو بار به فاصله هر 12 ساعت یکبار به مدت ده روز تزریق شد. سپس در دوران بزرگسالی موش های صحرایی (60 روزه) آزمون رفتاری بیزاری مکان شرطی شده به دنبال ایجاد وابستگی در آن ها جهت بررسی جنبه های انگیزشی منفی سندرم محرومیت از مورفین القا شده با نالوکسان انجام گردید. همچنین در همین حیوانات پس از تزریق نالوکسان علایم رفتاری سندرم محرومیت از مورفین ثبت و بررسی شد.

نتایج نشان داد که مواجهه ی مزمن موش صحرایی نر با مورفین در نوجوانی به طور معنی داری سبب افزایش علایم فیزیکی و بیزاری ناشی از محرومیت مورفین (القایی با نالوکسون) در همین موش ها در بزرگسالی می شود.

مواجهه مزمن با مورفین در نوجوانی که دوره مهمی در تکامل مغز محسوب می شود، می تواند سبب بروز تغییرات ماندگار رفتاری و نوروبیولوژیکی در سیستم عصبی گردد که موجب تغییر در روند محرومیت از مورفین در بزرگسالی شود.