مقایسه دو روش درمانی تجویز سلول های تک هسته ای خون محیطی فعال شده با گنادوتروپین جفت انسانی و پلاسمای غنی از پلاکت بر میزان موفقیت حاملگی پس از انتقال جنین

 بر اساس نتایج برخی مطالعات، سلول های تک هسته ای خون محیطی فعال شده با گنادوتروپین جفت انسانی باعث افزایش موفقیت حاملگی در زنان نابارور می شود. در این مطالعه تاثیر دو روش درمانی تجویز سلول های تک هسته ای خون محیطی فعال شده با گنادوتروپین جفت انسانی و پلاسمای غنی از پلاکت بر میزان موفقیت حاملگی پس از انتقال جنین مقایسه شدند.

مواد و روش ها:

 در یک کارآزمایی بالینی تصادفی 40 زن کاندید لقاح خارج رحمی (IVF) با شکست مکرر لانه گزینی مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه همدان در سال 1398 انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه A و B تقسیم شدند. در گروه A از سلول های تک هسته ای خون محیطی فعال شده با گنادوتروپین جفت انسانی و در گروه B قبل از انتقال از خون اتولوگ پلاسمای غنی از پلاکت استفاده شد. فراوانی بروز حاملگی شیمیایی و بالینی در هر دو گروه اندازه گیری و با نرم افزار STATA نگارش 14 در سطح اطمینان 95 درصد تجزیه وتحلیل شد.

یافته ها: 

در گروه A و B به ترتیب میانگین سن زنان 5/32 و 4/34 سال (203/0=P) و میانگین مدت نازایی 1/9 و 5/8 سال بود (747/0=P). متوسط تعداد تخمک گرفته شده 5/11 ± 4/15 و 9/8± 9/12 عدد (439/0=P)، متوسط تعداد جنین تشکیل شده 2/6 ± 1/7 و 8/3± 8/5 (427/0=P) و جنین منتقل شده 7/0 ± 3/2 و 6/0 ± 3/2 بود (00/1=P). میزان حاملگی شیمایی در گروه A و B به ترتیب 15 و 25 درصد (619/0=P) و حاملگی بالینی 15 و 20 درصد (581/0=P) بود.

نتیجه گیری:

 در زنان کاندید لقاح خارج رحمی با شکست مکرر لانه گزینی، تجویز سلول های تک هسته ای خون محیطی فعال شده با گنادوتروپین جفت انسانی و پلاسمای غنی از پلاکت پس از انتقال جنین روی پیامد بارداری نتایج مشابهی داشتند.