مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتار خودمراقبتی و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابت نوع 2

 بیماری دیابت از جمله بیماری های شایعی است که می تواند علاوه بر جسم، سلامت روان افراد را نیز تحت تاثیر قرار دهد؛ بنابراین مداخلات روان شناختی جهت رفع مشکلات ناشی از این بیماری ضروری به نظر می رسد. 

 هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتار خودمراقبتی و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بیمارستان شهر تنکابن بود.

این پژوهش کارآزمایی بالینی با روش نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای بود که از بین کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بیمارستان شهر تنکابن دویست نفر به صورت هدف دار انتخاب شدند و هم زمان مقیاس رفتار خودمراقبتی توبرت، گلاسکو و هامسپون (2002) به آنان ارایه شد. 45 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه پانزده نفری شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند، دوازده جلسه درمان متمرکز بر شفقت و دوازده جلسه درمان مبتنی بر پذیرش اجرا شد که مدت زمان هر جلسه 45 دقیقه بود. جلسات برای هر مداخله هفته ای دو جلسه با فاصله زمانی سه روز برگزار شد. در پایان درمان هر سه گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند. 

با توجه به مقایسه تفاوت میانگین های دو گروه درمان که به ترتیب برای خودمراقبتی و هموگلوبین گلیکوزیله 5/012 و 2/145- به دست آمد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد نسبت به درمان متمرکز بر شفقت از اثربخشی بیشتری برخوردار بود. 

نتایج حاکی از روند مثبت و افزایش رفتار خود مراقبتی و متعادل شدن میزان هموگلوبین گلیکوزیله در مرحله پیگیری و اثربخشی هر دو رویکرد و برتری رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بود. بنابراین می توان از این درمان در شرایط مختلف برای بهبود زندگی بیماران مبتلا دیابت نوع دو استفاده کرد.