بررسی اثر اسید کافئیک و اسید تانیک بر ویژگی های فیزیکوشیمیایی، مورفولوژیکی و استحکام هیدروژل تهیه شده از ژلاتین ماهی سردآبی

ژلاتین اساسا از دناتوراسیون کلاژن بدست می آید. ژلاتین های بدست آمده از ماهیان سردآبی، دمای ژل سازی-ذوب کمی دارند. تیمارهای شیمیایی و فیزیکی را می توان جهت اصلاح شبکه ژلاتین از طریق برقراری اتصالات عرضی بین زنجیره های ژلاتین، به منظور بهبود خواص ژل، بکار برد. در این تحقیق، توسط اسید تانیک و اسید کافییک، هر یک در غلظت های 1، 3 و 5 درصد ،اتصالات عرضی در هیدروژل های برپایه ژلاتین ماهی سردآبی برقرار شد و تاثیر غلظت عوامل اتصال دهنده ی عرضی بر خواص فیزیکوشیمیایی هیدروژل های ژلاتین مورد بررسی قرار گرفت. استحکام ژل و درجه اتصال عرضی، با افزایش غلظت اسید تانیک از 1 تا 3 درصد افزایش یافت، که این افزایش در استحکام ژل از N/mm2 00/325 به 62/343 و درجه اتصال عرضی از 01/82 به 99/84 درصد گزارش شد. ولی در سطح بالاتر اسید تانیک، کاهش در میزان استحکام ژل و درجه اتصال عرضی به ترتیب N/mm2 90/301 و 48/75 درصد مشاهده شد. با این حال، این ویژگی های هیدروژل ها، با افزایش سطوح اسید کافییک، به طور پیوسته افزایش پیدا کرد (p<0.05). نسبت متورم شدن نیز در اثر تلفیق سطوح مختلف تانیک اسید و کافییک اسید، کاهش نشان داد. حداکثر میزان نسبت متورم شدن برای شاهد، 1732.30 درصدو حداقل میزان متورم شدن برای اسید تانیک 3 درصد،594.79 درصد بود. ژلاتین های اتصال یافته ی عرضی توسط اسید تانیک به طور قابل توجهی دمای دناتوراسیون را بهبود بخشیده و پایداری حرارتی آن ها بیشتر از ژلاتین-اسید کافییک بود. به طوری که این دما در هیدروژل تیمار نشده 89 درجه سانتی گراد بود و در هیدروژل های تیمار شده با اسید کافییک و اسید تانیک، به ترتیب تا دماهای 94 درجه سانتی گراد و 98 درجه سانتی گراد افزایش یافت. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نمونه های هیدروژل بیانگر اسفنجی بودن ساختار هیدروژل های برپایه ژلاتین ماهی سردآبی بود. افزودن عوامل اتصال دهنده ی عرضی، تنها اندازه حفرات موجود در ژلاتین را کمی کاهش داد و تاثیر قابل توجهی نداشت.