بررسی گونه های طنز پردازی و سبک فکری نویسندگان مکتب داستان نویسی اصفهان (با تکیه بر آثاری از هوشنگ گلشیری، بهرام صادقی و محمد کلباسی)

طنز از گونه‌ای از ادبیات غنایی است که به‌قصد اصلاح نابه‌سامانیها، معایب و نقایص جامعه ایجاد میشود و از جهت دورنمایه انتقادی، میتواند موثرترین نوع نقد به‌حساب آید. این شیوه بیانی دیدگاهی است که نارسایی‌های جامعه را به بهترین شیوه به‌تصویر میکشد ، صادقی و کلباسی داستان‌نویسان معاصر ایرانی مکتبی موسوم به مکتب اقلیمی اصفهان هستند که به‌دلیل برخورداری از روحیات حساس و موشکافانه آثاری را خلق کرده‌اند که گرچه در زمره آثار طنز به‌معنای صرف و محض نیست اما زبان و بیان کنایی، پر طعن و تعریض و گاه آمیخته به شوخ‌طبعی آنان که برای طرح ماجرا مورد استفاده قرار میدهند، سبب خلق آثاری شده است که میتوان آنها را از جنبه طنزآمیز و گونه‌های طنز مورد واکاوی و بررسی قرار داد. در مجموع پرسش اصلی این پژوهش آن است که سبک فکری این سه نویسنده در بافت پیچیده، پنهان و پرتعمق داستانهایشان به چه صورت است؟ پاسخ باید بیان کرد که هدف این سه نویسنده در وهله اول طنزپردازی نیست بلکه آنان برای انتقادات اجتماعی خود و خرده‌ گیری بر بحرانهایی که هویت انسان معاصر را تحت‌الشعاع خویش قرار داده است دست به دامان ابزار طنزپرداری آن‌هم از گونه طنز تلخ و سیاه شده‌اند. در این پژوهش به بررسی آثار هوشنگ گلشیری، بهرام صادقی و محمد کلباسی از جهت گونه ‌های طنز و تحلیل و نتیجه‌گیری داده ‌ها به‌شیوه بررسی سبک فکری بر اساس روش توصیفی- تحلیل بر‌مبنای داده ‌های کتابخانه ‌ای پرداخته‌ایم.