تاثیرات بازخورد بر گسترش مهارت نگارش انگلیسی زبان آموزان ایرانی : مقایسه رویکرد ارزیابی پویای گروهی با ارزیابی تکوینی

این امر که آیا فراهم ساختن بازخورد و اصلاح عملکرد فراگیران هم زمان با سنجش آنان باشد یا نه ارزیابی پویا را از ارزیابی غیرپویا متمایز می سازد. پژوهش حاضر با هدف بررسی آزمایشی و مقایسه ی تاثیر بازخورد ارایه شده در چارچوب ارزیابی پویای گروهی و ارزیابی تکوینی (به عنوان نمایندگان این دو رویکرد متفاوت ارزیابی) بر بهبود عملکرد 34 فراگیر ایرانی در مهارت نگارش به زبان انگلیسی و بررسی توانایی آنها در انتقال دانش ومهارتهای کسب شده در فعالیتهای جدید وپیچیده تر طراحی شد. در گروه ارزیابی پویای گروهی، از یک مدل ارزیابی پویای کلاسی بهره بردند که شامل سه مرحله آشناسازی، اجرا و بازبینی بود و فراگیران گروه ارزیابی تکوینی توالی آموزش، ارزیابی و بازخورد را دریافت نمودند. داده ها از نوشته های فراگیران و عملکرد آنها در سه آزمون نگارش غیرپویا بدست آمد. نتایج ارزیابی های کمی به خصوص تحلیل واریانس، برتری گروه ارزیابی پویا را در ارتقای مهارت نگارش نشان داد، اما دو گروه در انتقال دانش ومهارتهای کسب شده به تکلیف های نگارشی جدید وپیچیده تر عملکرد نسبتا یکسانی نشان دادند که این امر را می توان به نایل آمدن هر دو گروه به سطح رضایت بخشی از درونی سازی دانش کسب شده وخوداتکایی نسبت داد. بر این اساس، چنین نتیجه گیری شد که بازخورد نظام مند ارایه شده در چارچوب هر دو رویکرد ارزیابی به طور موفقیت آمیزی قادر به گسترش توانایی نگارش فراگیران می باشد.