مقایسه حداکثر زوایای واروس و فلکشن زانو در مرحله استانس هنگام راه رفتن روی تردمیل با شیب های مختلف بین ورزشکاران دختر دارای زانوی ضربدری و سالم

مقدمه:

 با توجه به پیشرفت بیماری کووید-19 و خانه نشینی و در نتیجه، روی آوردن افراد به ورزش در خانه، استفاده از تردمیل و دستگاه های ورزشی رو به افزایش است. الگوی حرکتی رایج در آسیب های غیر برخوردی لیگامنت متقاطع قدامی (Anterior cruciate ligament یا ACL) شامل کاهش در فلکشن زانو و افزایش در والگوس زانو می باشد. از این رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی حداکثر زوایای واروس و فلکشن حین راه رفتن در شیب های مثبت و منفی و صفر بود.

29 آزمودنی 18 تا 28 ساله انتخاب شدند و در دو گروه سالم (با میانگین وزن 58/8 ± 95/58 کیلوگرم، میانگین قد 95/3 ± 14/163 سانتی متر و میانگین فاصله قوزک های داخلی پا 40/0 ± 46/0 سانتی متر) و زانوی ضربدری (با میانگین وزن 56/5 ± 60/61 کیلوگرم، میانگین قد 50/5 ± 80/161 سانتی متر و فاصله قوزک های داخلی پا 51/2 ± 95/6 سانتی متر) قرار گرفتند. از آزمودنی ها درخواست گردید به مدت 5 دقیقه روی تردمیل با شیب 10+، صفر و 10- درصد راه بروند و سپس به وسیله سیستم سه بعدی آنالیز حرکت، از آن ها تست گرفته شد. پس از پردازش داده ها در نرم افزارهای Cortex و MATLAB، شاخص های حداکثر فلکشن و حداکثر واروس زانو استخراج شد. در نهایت، داده ها با استفاده از آزمون سنجش مکرر ترکیبی در سطح معنی داری کمتر از 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

بالاترین مقادیر حداکثر زوایای فلکشن و واروس، در شیب 10- درصد مشاهده گردید. حداکثر زاویه واروس، اختلاف معنی داری را بین شیب 10+ و صفر نشان نداد، اما تفاوت معنی داری بین شیب 10+ و صفر در حداکثر زاویه فلکشن وجود داشت.

از آن جا که راه رفتن در شیب منفی، زاویه زانو در صفحه فرونتال را به سمت واروس متمایل می کند و از طرف دیگر، موجب افزایش زاویه فلکشن و کاهش بار وارد آمده بر ACL می شود، این نوع راه رفتن می تواند در توان بخشی افراد دارای زانوی ضربدری تاثیرگذارتر باشد.