هنر و صنعت به منزله دو قلمرو برای نحوه وجود دازاین

هیدگر در کتاب وجود و زمان، دازاین را تنها موجود واجد اگزیستنس می داند و از همین رو، قایل به دو نحوه وجودی برای اوست: اصالت و عدم اصالت. عدم اصالت وضعیتی است که دازاین غالبا در آن قرار دارد. نحو ی از بودن که در آن، دازاین از خود دور شده و به ورطه دیگران در افتاده است. در این نحوه وجودی، او با موجودات همان گونه سر وکار دارد که دیگران سر و کار دارند؛ یعنی از وجه کارآمدی و بهره رسانی صرف. هیدگر اگرچه وضع عدم اصالت را وجه غالب وجود دازاین می داند، اما معتقد است دازاین به نحوی دیگر نیز می تواند باشد. او نحوه دیگر وجود دازاین را اصالت می خواند و آن را وضعیتی توصیف می کند که در آن دازاین از وجود هر روزی فراروی کرده و در نسبتی متفاوت با موجودات قرار می گیرد. از سویی، هیدگر در تفکر متاخر خود، اصالت و عدم اصالت را به ناپوشیدگی های متفاوت وجود نسبت می دهد و صنعت و هنر را دو نحو اساسی از انحاء ناپوشیدگی وجود می داند. به این ترتیب، شاید بتوان صنعت و هنر را به مثابه دو قلمرو تعین بخش به نحوه بودن دازاین در نظر گرفت.