قلمرو سازش نامه های مشمول کنوانسیون سنگاپور 2019 با مطالعه تطبیقی در حقوق ایران

سازش یا میانجی گری با توجه به اتکاء بر تراضی طرفین و اینکه نتیجه فرایند سازش یا سازش نامه، مطلوب طرفین دعواست، طریقی ویژه در حل وفصل اختلافات محسوب می شود. کنوانسیون سنگاپور 2019 در خصوص سازش نامه های تجاری بین المللی، توسط سازمان ملل متحد به منظور ارتقای نهاد مذکور تنظیم شده است. الحاق ایران به این کنوانسیون نقش موثری در رواج بیشتر میانجی گری در حقوق ایران خواهد داشت. از موضوعات مهم مطروحه در خصوص کنوانسیون سنگاپور، قلمرو اعمال معاهده مذکور است. سه خصیصه اصلی در سازش نامه منعقده میان طرفین باید وجود داشته باشد تا در محدوده اعمال این کنوانسیون قرار بگیرد که عبارت اند از: «انعقاد سازش نامه در اثر فرایند میانجی گری»، «وصف تجاری سازش نامه» و «وصف بین المللی سازش نامه». در مقاله حاضر سه مولفه مذکور تحلیل می شود و موضع حقوق ایران نیز در مورد آنها بیان می شود. پژوهش پیش رو، به این نتیجه نایل می آید که با توجه به فلسفه حمایت اجرایی کنوانسیون سنگاپور از سازش نامه ها و به منظور ارتقای جایگاه میانجی گری در میان روش های حل وفصل اختلافات، باید از معیارهای سه گانه مذکور، مفهوم موسعی ارایه کرد تا سازش نامه های بیشتری از حمایت اجرایی این مقررات بهره مند شوند.