تحلیل تطبیقی و پیکره مدار تحولات واجی "واو معدوله" در زبان فارسی و گویش شوشتری

گویش شوشتری را ساکنان بومی شوشتر در منطقه شمال استان خوزستان تکلم می کنند. این گویش به لحاظ مشخصه های آوایی و تولیدی، تفاوت هایی با فارسی معیار دارد. برخی از مشخصه های آوایی و نمودهای آن ها که در زمان گذشته (پیش از اسلام تا حدود قرن هشتم هجری که نشانه هایی از آن ها در متون فارسی به جا مانده است) و در میان فارسی زبانان به کار می رفت؛ هنوز در گویش شوشتری وقوع آوایی دارد. یکی از نشانه های آوایی باز مانده در این گویش، «واو معدوله» است که در تعاملات گفتاری گویشوران این منطقه در ساخت آوایی کلمات نمود می یابد. به همین سبب، هدف از پژوهش حاضر آن است تا تحولات آوایی «واو معدوله» را در موقعیت ها و بافت گفتاری و بومی فارسی زبان مورد کنکاش قرار دهد. برای رسیدن به اهداف مورد نظر در این جستار، از تعداد 70 گویشور بومی در محدوده سنی 35 تا 75 سال مصاحبه به عمل آمد. این مصاحبه ها در یک موقعیت و بافت طبیعی در منطقه جغرافیایی شوشتر صورت گرفت. از شم زبانی یکی از نگارندگان و نیز برخی منابع مکتوب برای دقت در فرآیند جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها با شواهد کافی و با توجه به برخی فرآیندهای واجی مانند «ابدال» مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند. روش پژوهش، توصیفی-تحلیلی و از نوع همزمانی است. نتایج حاصل از جستار حاضر بیانگر آن است که خوشه صوتی «واو معدوله» در برخی از واژه ها به صورتی که در گذشته به کار می رفته ، باقی مانده است و در برخی دیگر، بر اثر فرآیند واجی ابدال، به مصوت بلند یا مصوتی دیگر با درجات دیرش آوایی متفاوت تبدیل شده است.