کارکرد کمینه گرایی در کارگردانی تئاتر پستمدرن با تاکید بر مینیمالیسم عنصر بازیگر در تجربیات تادئوش کانتور

با روی کار آمدن جنبش پست مدرنیسم، هنرمندان این مکتب از ابزار وتولیداتی که تا آن زمان برای دنیای هنر ناشناخته بود بهره بردند تا جایی که این ابزارها و روش های نو، جزء جدایی ناپذیر ابزارهای اجراییشان شمرده شد. با همین رویکرد، نمایشهای منتسب به این مکتب، در اجراهای خود تنها به کلام تکیه نمیکنند، بلکه از زبان و ابزارهای جدید و متنوع دیگری استفاده میکنند که گاه عامل اصلی و پیش برنده نمایش میشود. در این میان هنرمندان مینیمالیست از تولیدات صنعتی و مونتاژ آنها نیز در ترکیب و خلق آثار خود بهره بردند. این پژوهش در پی آن است تا کاربست کمینه گرایی عنصر بازیگر در تئاتر پست مدرن را بررسی کند و دریابد که چگونه هنرمندان کمینه گرا به نفع اندیشه های خود، روش های اجرایی ویژهای درپیش گرفتند. همچنین با هدف شناخت کارگردان و نقاش آوانگارد، تادیوش کانتور، تجربیات او را در استفاده از ابزارهای اجرایی در جهت مینیمالیسم عنصر بازیگر مورد ارزیابی قرارمیدهد. در نتیجهی این پژوهش درمییابیم بسیاری از کارگردانان پست مدرن اجراهای خود را با کمینهگرایی از یک متن و تبدیل آن به یک اثر مفهومی با استفاده از عناصر متفاوت و به شیوه های مختلف، با زبان بدن، ویدیو، اشیاء، مانکنها، چیدمان و یا به صورت هپنینگ، به نمایش در می آورند. کارگردان و نقاش آوانگارد تادیوش کانتور با بهرهگیری از ذهن تجسمی و بصری خود به شیوهی هنر مفهومی در استفاده از عنصر بازیگر به مینیمالیسمی رسید که تیاترهای خود را همانند نقاشیهای متحرک به تصویر کشاند.