فعالیت الکترومیوگرافی عضلات اطراف زانو طی فرود تک پا در زنان ورزشکار با و بدون والگوس پویای زانو

آسیب ACL یکی از آسیب های جدی و پرهزینه است که از آن به عنوان کابوس ورزشکاران نام برده شده است. افزایش زاویه والگوس زانو در خلال حرکات پویا نظیر فرود و اسکات یکی از عوامل خطرآفرین آسیب زانو و کاهش بازده مکانیکی حرکت است. هدف مطالعه حاضر مقایسه فعالیت فیدفورواردی عضلات زانو ورزشکاران زن با و بدون والگوس داینامیک زانو در طی فرود تک‌پا است.

در پژوهش حاضر، 32 زن ورزشکار به‌عنوان آزمودنی شرکت کردند که در دو گروه سالم و والگوس (زاویه والگوس بیشتر از 12 درجه) قرار داده شدند. فعالیت فیدفورواردی عضلات همسترینگ داخلی، همسترینگ خارجی، واستوس داخلی، واستوس خارجی، دوقلوی داخلی و دوقلوی خارجی این افراد در حین فرود تک‌پا با پای برتر از ارتفاع 50 سانتی‌متری ثبت شد. فعالیت فیدفورواردی عضلات در 150 میلی‌ثانیه قبل از تماس پا با زمین اندازه‌گیری شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) با سطح معناداری 0/05≤p استفاده شد.

یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد فعالیت فیدفورواردی عضلات خارجی زانو در افراد با والگوس داینامیک زانو نسبت به افراد سالم بیشتر است (05/05<p). در مورد عضلات داخلی زانو (واستوس داخلی، همسترینگ داخلی و دوقلو داخلی) نتایج حاکی از عدم تفاوت بین دو گروه بود (0/05>p).

به نظر می‌رسد فعالیت فیدفورواردی عضلات خارجی زانو در زنان ورزشکار دارای والگوس داینامیک زانو در مقایسه با ورزشکاران زن سالم بیشتر از عضلات داخلی زانو است که این موضوع والگوس زانو را در حین فعالیت‌های پویا افزایش می‌دهد؛ در نتیجه ریسک آسیب ACL در این افراد افزایش می‌یابد.