آثار معادباوری از منظر قرآن و روایات

معاد باوری، از اصول ادیان توحیدی است که بعد از توحید، مهم ترین مساله دینی است؛ زیرا مبدا و معاد، مسیر زندگی انسان را تعیین و نگاه انسان به انسان و هستی را تغییر می دهد. امروزه اگر برخی را مشکلات روحی و روانی رنج می دهد، بدان جهت است که از دنیا و آخرت، تعریف صحیح و هدفمند ندارند. اگر انسان بداند که دنیا، مجموعه ای از رنج ها، تلخی ها، لذت ها، خواسته ها و نخواسته هاست، مطمینا معنای «چگونه بودن»، «چگونه زیستن» و «چگونه مردن» را درک می کنند. بر این اساس همه انبیا دعوت به دو حقیقت «مبدا» و «معاد»،[1] را در سرلوحه دعوت خود قرار داده اند؛ زیرا باورهای آخرت نگرانه به این حقیقت نظر دارد که هدف نهایی از منظر اسلام، حیات جاودان آخرت و دنیا، مقدمه ای برای آن است: «الدنیا خلقت‏ لغیرها و لم‏ تخلق‏ لنفسها».[2] انسان آخرت گرا باور دارد که زندگی به این چند روز دنیا محدود نیست؛ بلکه آنچه پیش روی دارد، از مقایسه قطره به دریا نیز کمتر است: «و ما هذه الحیاه الدنیا إلا لهو و لعب و إن الدار الآخره لهی الحیوان لو کانوا یعلمون».[3] بعضی جوامع اعتقادات دینی را مقوله ای جدا از زندگی انسان، تعریف و امور دینی را رابطه فردی انسان با خدا تلقی نموده اند و حال آنکه ایمان به خدا و روز قیامت در زندگی انسان نقش اساسی دارد. یکی از راه های نشان دادن این امر، مراجعه به متون دینی است. در این نوشتار برخی آثار فردی معادباوری از منظر قرآن و روایات بررسی می شود. [1]. نساء :162. [2]. محمد بن حسین شریف الرضی؛ نهج البلاغه؛ تصحیح صبحی صالح، ص852. [3]. عنکبوت: 64.