تاثیر تعاملی شش هفته تمرین استقامتی و تزریق استروئید استانوزولول بر آنزیمهای کبدی موشهای صحرایی نر سالم

هدف از پژوهش حا ضر، برر سی تاثیر تعاملی 6 هفته تمرین ا ستقامتی و تزریق ا سترویید ا ستانوزولول بر تغییرات مقادیر سرمی آنزیم های آلانین آمینوتران سفراز، آ سپارتات آمینوتران سفراز و آلکالین ف سفاتاز در موش های صحرایی نر سالم بود. بدینمنظور 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیه 16±289گرم به چهار گروه تقسیم شدند: دارونما (8=n) تمرین+دارونما (8=n) تمرین+استانوزولول (8=n) و استانوزولول (8=n .(موشهای دریافتکننده استرویید هفتهای یک بار تزریق درونعضلانی استانوزولول (5 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) داشتند، گروه های بدون دارو، به همان مقدارروغن آراشیذ را به عنوان دارونما دریافت کردند. حیوانات گروه تمرین به مدت 6 هفته و 5 جل سه در هفته، تحت برنامه تمرین پی شرونده ا ستقامتی تا سقف شدت 70 تا 75 در صد VO2max روی تردمیل دویدند. مقادیر سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز به روش الایزا سنجیده شد. برای تعیین طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون KS و برای مشخص کردن توزیع پراکندگی یکسان گروه ها از آزمون لون استفاده شد. همچنین داده ها با آنالیز واریانس یکطرفه در سطح 05/0 <P تحلیل شد و برای تعیین تفاوت های درون گروهی از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. تغییرات سرمی آنزیم آلانین آمینوترانسفراز (002/0=P) و آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز (001/0=P) معنادار شدند، اما مقادیر سرمی آنزیم آلکالین فسفاتاز (070/0=P) معنادار ن شد . برا ساس یافته های این پژوهش میتوان گفت عدم تاثیر تعدیلی تمرین ا ستقامتی بر تغییرات آنزیمهای کبدی در پی مصرف استرویید استانوزولول است.