بررسی رابطه یادگیری خود راهبر با دانش شهروندی الکترونیک و مقایسه آن در دانشجویان دانشگاه مازندران و دانشگاه علوم پزشکی بابل

ایجاد و پرورش مهارت های یادگیری خودراهبر به یکی از اهداف آموزش در چند دهه اخیر بدل شده و دانشجویان امروزی، نیازمند فراگیری و کسب اطلاعات جامع در این خصوص و یا بهتر بگوییم، یادگیری مهارت های فن آوری اطلاعات و ارتباطات هستند، تا بتوانند از خدمات الکترونیکی استفاده کنند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه دانش شهروندی الکترونیک با یادگیری خودراهبر دانشجویان دانشگاه مازندران و دانشگاه علوم پزشکی بابل بوده است.

این مطالعه از حیث روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی می باشد. روش نمونه گیری، به صورت طبقه ای نسبی چند مرحله ای بوده و بر اساس جدول کرجسی- مورگان، تعداد 372 نفر برای دانشگاه مازندران و 345 نفر برای دانشگاه علوم پزشکی بابل، تعیین گردید. پرسشنامه های استاندارد دانش شهروندی الکترونیک مانسون چوی و همکاران (2017) و یادگیری خودراهبر دارلین و پیدر (2010) و نرم افزار تحلیل آماری SPSS مورد استفاده قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون چاو و آزمون Z - فیشر استفاده گردید.

دانشجویان مورد مطالعه از دو دانشگاه مازندران و علوم پزشکی بابل  در سنین، جنس و دانشکده های مختلف انتخاب شدند. یافته ها نشان داد یادگیری خودراهبر با مولفه های دانش شهروندی الکترونیک شامل مهارت های فنی، آگاهی محلی / جهانی، دیدگاه انتقادی، چشم انداز انتقادی و عاملیت شبکه رابطه مثبت معناداری دارد (P<0.05)، ولی بین دانشجویان دو دانشگاه در طبقات مختلف، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (مقدار F=1.22).

وجود رابطه مثبت معنی دار بین یادگیری خود راهبر و دانش شهروندی الکترونیک، نیاز به تلفیق این دو حوزه و ارایه نقش بیشتری به دانش شهروندی در یادگیری خودراهبر دانشجویان را نشان می دهد.