کارایی جمعی و هوش هیجانی در ورزشکاران سالم و ورزشکاران دارای معلولیت

در ورزش های تیمی، کارایی جمعی عامل مهمی در کسب موفقیت به حساب می آید، بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین کارایی جمعی و هوش هیجانی در ورزشکاران سالم و دارای معلولیت می باشد.

روش ها: 

پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسه ای بود. بدین منظور 41 ورزشکار داری معلولیت مرد از هییت ورزشی جانبازان و معلولین استان آذربایجان شرقی و 43 ورزشکار سالم مرد شهر تبریز به صورت خوشه ای از رشته های تیمی انتخاب شدند. برای سنجش هوش هیجانی از پرسشنامه هوش هیجانی شوت و همکاران با 33 گویه استفاده شد. برای سنجش کارایی جمعی از پرسشنامه کارآمدی جمعی در ورزش با پنج عامل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی تحلیل واریانس چندمتغیره و رگرسیون چند متغیری در نرم افزار آماری SPSS 22 انجام شد.

تفاوت معناداری بین هوش هیجانی کل (014/0> p، 37/6=(1،82) F) و کارایی جمعی کل (05/0> p، 71/3=(1،82) F) در ورزشکاران سالم و دارای معلولیت مشاهده شد. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که از بین عوامل هوش هیجانی تنها در عامل تنظیم هیجان و از عوامل کارایی جمعی، اتحاد و تلاش تفاوت معناداری بین دو گروه نشان دادند. همچنین نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد هوش هیجانی در ورزشکاران دارای معلولیت 13% و در ورزشکاران سالم 57% از تغییرپذیری کارایی جمعی را پیش بینی می کند.

نتیجه گیری:

 هوش هیجانی توانایی پیش بینی تغییرپذیری کارایی جمعی در ورزشکاران سالم را نسبت به ورزشکاران دارای معلولیت بیشتر نشان می دهد. بنابراین برای بهبود کارایی جمعی در ورزشکاران دارای معلولیت نیازمند بکارگیری آموزش های مدیریت هیجان در میادین ورزشی داریم.