اثر سطوح مختلف سیب زمینی بر قابلیت هضم مواد مغذی، آنزیم های فیبرولتیک و فراسنجه های شکمبه ای در میش های دالاق

این تحقیق به منظور بررسی سطوح مختلف سیب زمینی در جیره بر فراسنجه های شکمبه ای، قابلیت هضم موادمغذی وآنزیم های سلولایتیک مایع شکمبه شامل میکروکریستالین سلولاز و کربوکسی متیل سلولاز در بخش های مختلف مایع شکمبه (بخش جامد، خارج سلولی و درون سلولی) در میش های دالاق انجام گرفت. در این آزمایش از 12 راس میش نژاد دالاق در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و چهار تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) تیمار شاهد (بدون سیب زمینی)، 2) تیمار حاوی 7/5 درصد سیب زمینی و 3) تیمارحاوی 15 درصد سیب زمینی بر اساس ماده خشک جیره بودند. جیره ها از نظر پروتئین و انرژی یکسان بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که اختلاف در میزان pH مایع شکمبه در بین تیمارها با یکدیگر (6/02 تا 6/40) از نظر آماری معنی دار است (0/0003=p). در بین تیمارهای آزمایشی بیشترین میزان نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه در تیمار شاهد (14/93 میلی گرم در دسی لیتر) و کمترین مقدار در تیمار حاوی 15 درصد سیب‎زمینی (11/23 میلی گرم در دسی لیتر) مشاهده شد و اختلاف بین تیمارها از نظر آماری معنی دار است (0/0001=p). تعداد پروتوزوآ در تیمار شاهد کمترین مقدار و در تیمار حاوی 7/5 درصد سیب زمینی بیشترین مقدار را نشان می دهد. این اختلاف بین تیمار شاهد و تیمارهای حاوی 7/5 و 15 درصد سیب زمینی معنی دار شد (0/023=p). اختلاف معنی داری در قابلیت هضم ماده خشک، پروتئین خام، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی بین تیمارها وجود داشت (0/0001=p). از نظر فعالیت آنزیم های کربوکسی متیل سلولاز و میکرو کریستالین سلولاز در بخش سلولی، خارج سلولی، بخش جامد و کل (مجموع هر سه بخش)، بیشترین مقدار در تیمار شاهد و کمترین مقدار در تیمار حاوی 15 درصد سیب زمینی مشاهده شد و از نظر آماری این اختلاف در بین سه تیمار معنی دار بود (0/0001=p). با توجه به نتایج ذکر شده می توان بدون هیچ مشکلی تا سطح 15 درصد سیب‎زمینی خام در جیره میش ها استفاده کرد.