بررسی اثر شوری و بستر کشت بر جذب عناصر و عملکرد سه رقم توت فرنگی

میوه توت فرنگی از ارزش غذایی بالایی برخوردار بوده و در دامنه وسیعی کشت می شود. در دهه های اخیر با توجه به کمبود منابع آب برای آبیاری، استفاده از آب های با کیفیت پایین و شور افزایش یافته است. این پژوهش در دو آزمایش جداگانه به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. در آزمایش اول، چهار سطح شوری 0، 20، 40 و 60 میلی مولار کلرید سدیم روی سه رقم توت فرنگی کردستان، کاماروزا و سلوا مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش دوم، اثر چهار بستر کشت شامل پرلیت، کوکوپیت و دو سطح ترکیبی از پرلیت و کوکوپیت تحت تاثیر چهار سطح شوری (0، 20، 40 و 60 میلی مولار کلرید سدیم) بر عملکرد و شاخص سطح برگ در رقم کردستان مورد بررسی قرار گرفت. میزان عناصر نیتروژن، فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم و سدیم در دو بخش برگ و میوه در سه تکرار اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده از پژوهش حاضر نشان داده است که تفاوت معنی داری بین رقم های توت فرنگی برای جذب اکثر عناصر در شرایط شوری وجود ندارد. کمترین تجمع سدیم برگ در شوری 60 میلی مولار، مربوط به رقم کاماروزا بود. به طور متوسط در هر سه رقم مورد مطالعه، بیشترین درصد کاهش جذب عناصر تحت تیمار تنش شوری، مربوط به پتاسیم معادل 74/41 درصد بود. در بستر پرلیت نسبت به سایر بسترها، بالاین عملکرد مشاهده شد. با افزایش سطح شوری میزان عملکرد به طور معنی داری کاهش یافت و کمترین کاهش عملکرد با افزایش سطح شوری، در بستر پرلیت مشاهده شد.