ارزشیابی آمادگی بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران برای اجرای مراقبت خانواده محور

هدف:

 پژوهش حاضر با هدف تعیین آمادگی بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران برای اجرای مراقبت خانواده محور انجام شد.

زمینه:

در نظام های مراقبتی درمانی، ایجاد رضایت در بیماران از مهم ترین چالش ها محسوب می شود. مراقبت خانواده محور رویکردی نوآورانه برای برنامه ریزی، اجرا و ارزیابی مراقبت های سلامتی است که بر همکاری های سودمند دو طرفه بیمار و خانواده با مراقبین سلامتی بنا نهاده شده است. مراقبت خانواده محور مستلزم توجه به خانواده به عنوان مرکز اصلی مراقبت ها است که با وجود مزایای فراوان، کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

روش کار:

مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی بود که در آن، بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران به عنوان نمونه پژوهش، از نظر آمادگی جهت اجرای مراقبت خانواده محور مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد 414 نفر (328 پرستار و 86 پزشک) شاغل در بخش مراقبت ویژه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و پرسشنامه سنجش نگرش نسبت به اجرای برنامه مراقبت خانواده محور را تکمیل کردند. مناسبت ساختار فیزیکی و تجهیزات بخش برای اجرای مراقبت خانواده محور با استفاده از چک لیست بررسی شد. داده های جمع آوری شده، در نرم افزار SPSS با استفاده از آمار توصیفی مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته ها:

بیشترین درصد پرستاران (60/9 درصد) نسبت به مراقبت خانواده محور نگرش منفی داشتند و با اجرای آن مخالف بودند. در مقابل، بیشترین درصد پزشکان (57/3 درصد)، نسبت به مراقبت خانواده محور نگرش مثبت داشتند و با اجرای آن موافق بودند. میانگین آمادگی بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران از نظر امکانات و تجهیزات، 32/7 درصد و میانگین آمادگی از نظر ساختار فیزیکی، 51/6 درصد بود.

نتیجه گیری:

پزشکان و پرستاران دیدگاه های متفاوتی در مورد نقش خانواده در فرآیند مراقبت دارند. این تفاوت دیدگاه می تواند نشان دهنده روشن نبودن راهبرد برای انجام مراقبت خانواده محور باشد. رفع تفاوت های موجود در دیدگاه پرستاران و پزشکان درمورد مراقبت خانواده محور نیازمند تبیین بیشتر این مفهوم در محیط های مراقبتی است.