استفاده از روش پاسخ سطح و طراحی مرکب مرکزی در بهینه سازی قندسازی از دورریز هرس درخت سپیدار در فرایند بیواتانول به روش هیدرولیز با اسید رقیق

محدود بودن منابع سوخت های فسیلی و نیاز روزافزون به سوخت، آلودگی هوا و نیاز به سوخت های سبز باعث شده تا بیواتانول به عنوان انرژی تجدید شونده مورد توجه قرار گیرد. این سوخت به طور عمده از گیاهان و فراورده های زراعی تولید می شود. به منظور تعیین پارامتر های موثر بر تولید شکر قابل تخمیر از هیدرولیز اسید رقیق دورریزهای درخت سپیدار در فرایند بیواتانول از روش پاسخ سطح و طراحی مرکب مرکزی استفاده شد. چوب درخت نخست با آب مقطر شسته شده و در معرض هوا و نور خورشید خشک شده و توسط آسیاب دیسکی ارتعاشی تا 50 میکرومتر آسیاب و در پلاستیک های زیپ دار در هوای اتاق نگهداری شد و سپس در دماهای معین در محلول اسیدی در اتوکلاو به مدت تعیین شده گرما داده شد. به برای بررسی تاثیر سه متغیر اصلی  غلظت اسید، دما  و زمان بر روی شکر قابل تخمیر تولید شده دما در 3 سطح 140، 160، و 180 درجه سلسیوس غلظت اسید در 3 سطح 5/0، 1 ، و 5/1 درصد و زمان در 3 سطح 5، 10، و 15 دقیقه به عنوان پایه انتخاب شد. با استفاده از آزمایش های کیفی مولیش، بارفورد و ریزرسینال ترکیب عمده فراورده ی صاف شده گلوگز تشخیص داده شد. غلظت گلوکز با استفاده از روش لین انیون اندازه گیری و به وسیله یک معادله دو مجذوری مدل شد. نتیجه ها نشان داد که تولید گلوکز در  بازه ی تعریف شده بیش تر تحت تاثیر توان دوم دما و سپس  غلظت اسید وبه مقدار کم تر  تحت تاثیر زمان است. در دما و غلظت بالای اسید و زمان متوسط می توان بیش ترین فراورده ی گلوکز را تولید نمود.