کوچک سازی دولت و تاثیر آن بر توسعه تربیت شهروندی : تجربه ایران

تحقق حقوق شهروندی رابطه ناکسستنی با عملکرد دو نظام سیاسی و آموزشی دارد. اندازه دولت اثر مستقیم وعملکرد نظام آموزشی تاثیر غیرمستقیم بر تحقق حقوق شهروندی می گذارد. هدف پژوهش حاضر بررسی کوچک سازی دولت در حوزه آموزش و تاثیر آن در توسعه تربیت شهروندی با تاکید بر تجربه ایران است . روش تحقیق کیفی    (تحلیل متنی) ، روش جمع آوری داده ها ، اسنادی و روش تحلیل آنها کیفی جهت دار می باشد. یافته های تحقیق نشان می دهد که نقش دولت در بخش آموزش با توجه به حقوق شهروندی می تواند بر اساس دو رویکرد دخالت حداکثری و حداقلی تنظیم گردد. هم چنین یافته ها نشانگر تصویب قوانین متعارض ولی پشتیبان هر دو رویکرد توسط مجامع قانونگذاری است. بدین ترتیب از یک سو دولت بخاطر نگاه ویژه به آموزش نمی تواند و نمی خواهد از دخالت خود در این بخش بکاهد ؛ و از سوی دیگر خواهان کاهش تصدیگری خود با توجه به اصل 44 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است. پیامد این وضعیت ، غلبه حضور حداکثری دولت در بخش آموزش به نفع حق آموزش و عدم تحقق کوچک سازی به ضرر حقوق شهروندی و تکثر در شیوه تربیت شهروندی است.