ارزیابی الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت از منظر سیاست گذاری توسعه سرزمینی با تاکید بر رویکرد نهادی

ایران با وجود آنکه جزء کشورهای پیشرو در حوزه استقرار نظام برنامه‏ریزی مدرن با پیشینه‏ای حدود 70 سال محسوب می‏شود، با این حال نتوانسته است در قامت یک کشور توسعه یافته و دست‏یافته به رفاه و رضایت عمومی قرار گیرد. این مهم با توجه به آنکه اصول توسعه یافتگی در همه جوامع یکسان بوده و این الگوهای متفاوت توسعه هستند که مسیر توسعه یک جامعه را رقم می‏زنند، سبب شد تا از اواسط دهه 1380، ضرورت تدوین «الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت» به عنوان مجموعه‏ای از اصول، ارزش‏ها، قواعد، سازوکارها، روش‏ها، تدابیر، فرایند‏ها، ساختارها، نهادها، نیروی انسانی و منابعی که ایجاد تحول و پیشرفت در جمهوری اسلامی ایران را زمینه‏ساز خواهند شد، به وجود آید. این الگو پس از 7 سال از تاسیس یک مرکز تخصصی برای تدوین آن در مهرماه 1397 منتشر و به نظرخواهی عمومی گذاشته شد. این مقاله با هدف ارزیابی سند الگوی پایه اسلامی_ ایرانی پیشرفت از منظر سیاست گذاری توسعه سرزمینی و با تاکید بر رویکرد نهادی، تلاش کرده با بهره ‏گیری از روش تحلیل محتوای کیفی و استفاده از نظرات و دیدگاه ‏های نخبگان، معیارهای ارزیابی سند از منظر سیاست‏ گذاری توسعه سرزمینی تعریف و سند مذکور بر اساس آن‏ها مورد تحلیل قرار گیرد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بر اساس مولفه ‏ها و پروتکل‏های ارزیابی، میزان توجه سند به سیاست گذاری توسعه سرزمینی و رویکرد نهادی محدود است. از این رو بنا به مباحث مطروحه، پیشنهاد می‏شود باتوجه به مولفه‏ ها و پروتکل‏های ارایه شده در این پژوهش، بازنگری اساسی در محتوای سند صورت پذیرد.