تاثیر پروتکل درمانده ساز بر هم انقباظی عضلات زانو در افراد سالم و با پای پرونیت طی دویدن

 خستگی و ناهنجاری در اندام تحتانی مانند پای پرونیت می تواند بر بیومکانیک حرکات انسان مانند دویدن، تاثیر منفی بگذارد و منجر به بروز عدم هم انقباضی عضلانی و علایم ناپایدار در مفاصل اندام تحتانی (زانو) شود. بنابراین هدف اصلی این مطالعه بررسی تاثیر پروتکل درمانده ساز بر هم انقباضی عضلات زانو در افراد پای پرونیت و سالم طی دویدن بود.

روش ها:

 تعداد چهارده نفر مرد جوان با پای پرونیت و 14 نفر با پای سالم در این مطالعه شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب قبل و بعد از اجرای پروتکل ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (0/05< p)

یافته ها:

 یافته ها در گروه پای پرونیت در مقایسه با پای سالم نشان داد که هم انقباضی عمومی زانو طی فاز میانه استقرار (0/026 =P  ،0/928 = d) و نوسان (0/046 =P  ،0/820 = d) و هم انقباضی جهت دار پهن داخلی/ پهن خارجی طی فاز تماس پاشنه (0/049 =P  ،0/810 = d) به طور معنی داری کمتر بود. هم انقباضی جهت دار فلکسوری / اکستنسوری در مقایسه پیش آزمون نسبت به پس آزمون طی فاز جدا شدن پاشنه در هر دو گروه پای پرونیت (0/037 =P  ،0/81 = d) و پای سالم (0/37 =P  ،0/81 = d) به طور معنی داری کاهش یافت. سایر مولفه ها هیچ گونه اختلاف معنی داری را نشان نداند.

نتیجه گیری: 

هم انقباضی عضلات مورد بررسی در مفصل زانو در افراد پای پرونیت در مراحل مختلف استانس نسبت به گروه پای سالم کاهش یافته است. شاید به علت فعالیت اضافی گروهی از عضلات جهت غلبه بر بی ثباتی زانو و جلوگیری از حرکات اضافی این مفصل به هنگام بروز خستگی باشد، و این احتمال وجود دارد که این فعالیت اضافی گروهی از عضلات بر مکانیک دویدن افراد پای پرونیت تاثیر گذاشته و در مراحل مختلفی از سیکل دویدن باعث وارد آمدن فشار اضافی به مفصل زانو شده و سیستم اسکلتی - عضلانی در مفصل زانو توانایی خود در جذب مناسب شوک هنگام دویدن را از دست داده و باعث افزایش لقی مفصل شده و خطر ابتلا به آسیب های مفصلی ناشی از خستگی افزایش یابد.