جلوه های سبک زندگی و حقوق بشر در شاهنامه فردوسی

در این مقاله تلاش گردیده است ابتدا به تعریف حقوق بشر پرداخته و سپس به بیان مواردی از مبانی حقوق بشر در شاهنامه و تعریف هر یک از آنها همت گماشته شود. تا همگان بر جایگاه و ارزش این شاهکار زبان فارسی به عنوان نماد فرهنگ و هویت ایرانی آگاه گردند.

این پژوهش با روش مطالعات کتابخانه ای و به شیوه توصیفی تحلیلی انجام شده است.

حقوق بشر؛ مجموعه ای از اصول و قواعد کلی است که به مثابه حقوق مدنی جهانی، حقوق اساسی ملت ها را چه در میان خود و چه در میان مردم یک کشور برای تامین آزادی، صلح و عدالت در روابط دوستانه تضمین و تامین می نماید. شاهنامه ی فردوسی، تبلور اندیشه های والای انسانی و آرزوهای آرمانی ایرانیان، در روزگاری مملو از بیدادگری و نابهنجاری سیاسی و اجتماعی است. مفهوم نوینی به نام حقوق بشر که پس از جنگ جهانی دوم به شکل مستقل به وجود آمد؛ یکی از اندیشه های برجسته ی فردوسی بود. نمونه های بارز مبانی حقوق بشر، همچون صلح، آزادی، داد و موضوعات دیگر، در داستان های شاهنامه وجود دارد.

در نتیجه می توان شاهنامه را با توجه به خردگرایی و نوع دوستی و ساختار حماسی آن،کتابی اخلاقی و مملو از پند و اندرز دانست که علاوه بر دارا بودن عالی ترین مفاهیم حقوق انسانی، نشان دهنده ی فرهنگ غنی و هویت و ملیت و مدنیت ایران است. تحقیق در این موضوعات می تواند شناخت ما را از فرهنگ و تمدن ایرانی غنی نماید.