مدیریت سیاسی فضا در عصر هخامنشی و تاثیر آن بر همگرایی و واگرایی اقوام ساکن قلمرو آنان

مدیریت سیاسی فضا، با کارکرد و رویکرد سازمان‏دهی بهینه کشور،به ‏صورت بالقوه و بالفعل شالوده برنامه‏ ریزی‏ ها در همه سطوح مدیریت سرزمین است. این نوع مدیریت مبتنی بر واقعیت‏های فضای جغرافیای سیاسی کشور موجب کاهش نابرابری‏های توزیع فضایی منابع محدود و افزایش پایدار و توسعه در کشور می‏شود. ایران،به‏‏ رغم فرازوفرودهای طولانی تاریخی در سازمان‏دهی سیاسی فضا و تقسیمات کشوری،در برخی موارد دچار چالش‏هایی مانند رقابت‏های ناسالم در جذب منابع و منافع، خلا‏های مربوط به ساختار دولتی مناسب، کارایی به‏نسبت ضعیف آمایش سرزمین و رقابت‏های قومی است. این امر، لزوم تحلیل جغرافیایی-تاریخی تقسیمات کشوری ایران در دوره‏های تاریخی و تاثیر آن در واگرایی و همگرایی اقوام را برای عصر کنونی محسوس می‏نماید. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی شیوه مدیریت سیاسی قلمرو هخامنشی، راهکارهای اعمال‏شده توسط آن‏ها،و میزان موفقیت این راهکارها در حفظ یکپارچگی دولت و قلمرو آنان است که، جدا از افزایش دانش تاریخی ما، با توجه به ترکیب جمعیتی و قومی ایران در عصر حاضر، از بعد نظری و تجربی درخورتوجه است. داده ‏های مورد نیاز پژوهش حاضر به شیوه کتابخانه ‏ای گردآوری شده و پس از دسته ‏بندی بررسی و تحلیل شده ‏اند. نتایج پژوهش نشان می‏دهد که هخامنشیان،به‏ منظور کنترل بهتر قلمرو خود، کشور را به واحدهای سیاسی کوچک‏ترتقسیم کرده بودند و شاخص اصلی در این تقسیم‏بندی، گزینش مدلی کارآمد برای اداره کشوری با ویژگی‏های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، و سیاسی سرزمین‏ها و اقوام مختلف ساکن در قلمرو آنان بوده است که همگرایی حداکثری و واگرایی حداقلی از حکومت مرکزی را به دنبال داشته باشد.