بررسی ابعاد مختلف ارگونومی در طراحی داخلی فضاهای درمانی با رویکرد افزایش کیفیت در سلامت روانی کارکنان و بیماران

یجاد محیطی امن و ایمن در طراحی فضای درمانی، از جمله دغدغه های طراحان است که بارها در مقالات و پژوهشهای متعدد نیز بر ضرورت آن تاکید شده است. خصوصا در بخشهایی که مختص کودکان میباشد و با توجه به مقتضای سنی کودکان که بسیار پرجنبوجوشتر از افراد بزرگسال هستند، اهمیت بیشتری مییابد. از سوی دیگر، ارگونومی ارتباطی مستقیم با ایمنی دارد و هرچه فضا ایمنتر باشد میتوان گفت به شاخصه های یک فضای ارگونومی نزدیکتر شده ایم. امروزه در درمانگاه ها متاسفانه تنها کالبد فیزیکی بنا صرفا از جهت بهداشت و عدم آلودگی و ارتباطات عملکردی و فیزیکی فضاهای موجود ارزیابی میشود و احساس رضایت کاربران مجموعه (بیماران و کارکنان) از فضا و جنبه های ادراک دیداری و بصری موجود و تاثیر آنها بر رفتار بیماران اهمیت چندانی ندارد. طراحی داخلی فضای درمانی، جزء جدایی ناپذیر کیفیت طراحی محیط به شمار میرود؛ اما نباید عناصر و لوازم صرفا لوکس را با مبحث طراحی داخلی اشتباه گرفت. پژوهشها نشان میدهد که ایجاد انعطاف پذیری بالا، امنیت، صمیمیت از یکسو و نور طبیعی، چشم انداز محیط، رنگ، صوت و مبلمان که همگی شاخصهایی از ارگونومی به شمار میروند از سوی دیگر میتوانند در روند بهبود بیماران تاثیر شایانی داشته باشند. هدف از این مقاله شناسایی هرچه بیشتر آیتمهای موثر در ارگونومی فضاهای درمانی و تقویت آنها به گونه ای که راحتی و رفاه و آرامش هرچه بیشتر بیماران و بخش درمان را فراهم آورد میباشد. در این مقاله از روش تحقیق توصیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است