تدریس به روش حل مساله براساس نظریه شونفیلد و سنجش میزان اثربخشی آن

این مقاله تدریس به روش حل مساله را با تاکید بر نظریه حل مساله ریاضی شونفیلد بررسی می کند و هدف آنتعیین تاثیر این طریق بر بهبود باورهای دانش آموزان در زمینه حل مساله و اثر بخشی آن در افزایش فعالیت های گروهی و مهارت حل مساله آنان است؛ که به شیوه نیمه تجربی با گروه آزمایش و گواه، در دوره دبیرستان مورد بررسی قرار گرفته است. معلم گروه آزمایش تحت آموزش نظریه حل مساله ریاضی شونفیلد به صورت یک دوره ضمن خدمت قرار گرفته است و معلم گروه گواه، آموزشی دریافت نکرده است. از پیش آزمون و پس آزمون برای سنجش پیشرفت حل مساله دانش آموزان و از پرسش نامه برای سنجش باورها و میزان فعالیت گروهی آنها در قبل و بعد از آموزش استفاده شده است. نتایج تحلیل آزمونt  نشان می دهد که میان تدریس حل مساله بر اساس نظریه شونفیلد و فعالیت گروهی دانش آموزان در زمینه حل مساله (01/0<p و595/3=t)، و همچنین مهارت حل مساله ریاضی (05/0<p و567/3=t)، در فراگیران تفاوت معنادار (در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه) وجود دارد. نتایج تحلیل آزمونu  نشان می دهد که میان تدریس به روش حل مساله بر اساس نظریه شونفیلد و باورهای دانش آموزان (01/0 <p و 349/4- =z)، تفاوت معنی دار (در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه) وجود دارد.