تاثیر خودگفتاری انگیزشی و بازخورد مثبت بر تعادل ایستای دختران 13-12 ساله

هدف و زمینه تحقیق: خودگفتاری و بازخورد از مداخلات روانشناختی هستند که میتوانند از طریق انگیزش بر عملکرد حرکتی موثر باشند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر خودگفتاری انگیزشی و بازخورد مثبت بر اجرای تکلیف تعادلی ایستای دانش آموزان 13-12 سال بود.

روش شناسی :

از دانش آموزان پایه ششم ابتدایی یکی از مدارس استان قزوین، 60 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابتدا پیش آزمون تعادل استورک (ایستادن روی یک پا) از آنها به عمل آمد. سپس به صورت تصادفی به سه گروه خودگفتاری انگیزشی، بازخورد مثبت و کنترل تقسیم شدند. شرکت کننده گان دو گروه خودگفتاری و بازخورد، بعد از اجرای پیش آزمون، تحت مداخله روان شناختی مختص به خود قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی اختلاف بین گروه ها از آزمون کروسکال والیس و همچنین از آزمون ویلکاکسون برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون هرگروه در سطح معنی داری 05/0≥P استفاده شد.

نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در پیش آزمون بین گروه های مختلف وجود نداشت (05/0≤ P) اما در پس آزمون گروه خودگفتاری انگیزشی و گروه بازخورد مثبت با گروه کنترل اختلاف معنی داری داشتند و عملکرد مناسبتری نسبت به گروه کنترل (003/0=P) از خود نشان دادند. همچنین نتایج حاکی از این بود هم خودگفتاری انگیزشی (001/0=P) و هم بازخورد مثبت (000/0=P) موجب افزایش معنی دار میزان تعادل ایستای دانش آموزان شد.

یافته های این پژوهش نشان داد که خودگفتاری انگیزشی و بازخورد مثبت، به عنوان راهبردهایی سودمند می توانند موجب بهبود تعادل ایستا شوند. لذا به مربیان ورزش پیشنهاد می شود که از هر دو مداخله روان شناختی مورد استفاده در این پژوهش می توانند جهت بهبود تعادل ایستا بهره مند شوند.