مبانی استقلال وکیل و روند حق دفاع در پرتو تحولات تقنینی ایران

پیچیده‏تر شدن روابط اجتماعی و حقوق بشری در عصر کنونی حضور وکیل را برای ایجاد موازنه در امر قضا به یک ضرورت تبدیل کرده است. حضور وکیل مزایای فراوانی را به همراه دارد از جمله شفافیت دادرسی و اجتناب از اشتباه. یک وکیل در کنار مهارتهایی که برای دفاع از موکل نیاز دارد، می‏بایست از استقلال و امنیت برخوردار باشد. متاسفانه در حال حاضر وکلاء برای دفاع موثر با چالشهایی مواجه هستند که به استقلال و امنیت آنها خدشه وارد می‏کند و باعث می‏شود گاها حقوق دفاعی متهم به نحو شایسته‏ای تحقق نیابد. در این بین وضع قوانین فاقد معیاری چون تبصره اصلاحی ماده 48 قانون‏آیین‏دادرسی‏کیفری علاوه بر تبعیض صنفی، موجب محرومیت متهم از داشتن وکیلی متبحر نیز خواهد شد. یا صدور پروانه وکالت از جانب قوه قضاییه وضعیت موجود را نه‏تنها بهبود نداده بلکه حرکتی قهقرایی در جهت تضعیف نهاد مستقل وکالت و خدشه به اجرای عدالت است. بررسی وضعیت عملی نیز نشان می‏دهد که این رویکرد باعث انفکاک نهاد وکالت و قضاوت از یکدیگر گشته و شایسته است که نهاد قضا تمرکز بر امور قضایی و گسترش عدالت داشته باشد و در نهاد مدنی وکالت صرفا نظارت بدون دخالت، آنگونه که قوانین مقرر کرده اند داشته باشد.