اثرات محلول پاشی سیلیکات پتاسیم و نانوذرات (سیلیسیم+ روی) در مراحل مختلف رشد و نمو بر عملکرد کمی و غنی سازی دانه برنج (.Oryza sativa L)

سیلیس و روی در بین عناصر غذایی نقش کلیدی در بهبود تغذیه و افزایش رشد گیاه برنج دارند. به‌منظور انجام این تحقیق، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی و با 3 تکرار در مزرعه شخصی واقع در شهرستان بابل، طی سال‌های 97-1396 و 98-1397 اجرا گردید. فاکتورهای آزمایشی شامل محلول‌پاشی در سه سطح (سیلیکات پتاسیم، نانواکسید سیلیسیم و نانواکسید روی) به‌عنوان عامل اول و مراحل رشد و نمو در پنج سطح](T1: ابتدای پنجه‌دهی +T2)، (T2: اواسط پنجه‌دهی +T3)، (T3: T4+T5)، (T4: اواخر پنجه‌دهی)، (T5: خوشه‌دهی کامل)[به‌عنوان عامل دوم درنظر گرفته شدند. نتایج نشان دادند که هیچ‌یک از صفات مورد مطالعه تحت اثر سال زراعی قرار نگرفتند. حداکثر عملکرد دانه با محلول‌پاشی نانواکسید سیلیسیم (7733 کیلوگرم در هکتار) و نانواکسید روی (7498 کیلوگرم در هکتار) به‌دست آمد، که به‌ترتیب به‌خاطر افزایش تعداد کل خوشه‌چه و درصد خوشه‌چه پر (به‌ترتیب 0/142 خوشه‌‎چه و 53/95 درصد) و افزایش تعداد کل پنجه و وزن هزار دانه (به‌ترتیب 73/19 پنجه و 80/26 گرم) بود. بالاترین میزان عملکرد دانه (7716، 7700 و 7492 کیلوگرم در هکتار) و درصد خوشه‌چه پر (83/94، 72/94 و 89/93 درصد) به‌ترتیب تحت تیمارهای T1، T2 و T3 به‌دست آمد. بیشترین غلظت سیلیس و روی دانه به‌ترتیب با محلول‌پاشی نانواکسید سیلیسیم تحت تیمار T1 (97/3 درصد) و نانواکسید روی تحت تیمار T2 (67/21 میلی‌گرم در کیلوگرم) به‌دست آمد.