تحلیلی بر معناشناسی «علم خداوند» از راه نسبت سنجی مفاهیم همنشین آن در نهج البلاغه

یکی از کاربردی ترین مفاهیم در نهج البلاغه مفهوم علم خداوند است. یکی از روش های کشف معنی علم خدا ، توجه به مفاهیم همنشین است که نقشی تعیین کننده و تکمیل کننده، در مقصود حضرت علیj در ارتباط با مفهوم علم الهی دارد. این رویکرد سعی دارد، با ملاحظه  سیاق و با توجه به مجاورت کلمات و تکیه بر مجموعه  کلی  نهج البلاغه، انسجام و پیوستگی معارف آن را بیان کند. پژوهش پیش روی با روشی اسنادی- تحلیلی در نهج البلاغه در پی پاسخ به این سوال است که حضرت امیر j در تببین و تحلیل صفت ذاتی علم الهی از چه صفات همنشین و هم معنایی استفاده کرده است و در پایان به این نتیجه می رسد که واژگان و صفاتی نظیر محیط، مبتدع، حکیم، سمیع و بصیر بیشترین فراوانی آماری و نقش همنشینی در صفت علم الهی را دارند. به دیگر سخن احاطه ی باریتعالی بر همه ی امور، نوآوری اش در آفرینش، حکمت و دیدن و شنیدنش؛ نشانه ای از آگاهی و علم ذاتی خداوند بر همه ی اشیاء و موجودات است.