نابرابری در توسعه و سرمایه ی انسانی ازدست رفته ناشی از مرگ زودرس در ایران: مطالعه تطبیقی استان های یزد و سیستان و بلوچستان در سال 1395

نیروی انسانی جوان، سرمایه اصلی هر جامعه محسوب می شود. حفظ نیروی انسانی به لحاظ کمیت و کیفیت از ضرورت های سیاست گذاری است. هدف پژوهش حاضر برآورد سال های عمر ازدست رفته ناشی از مرگ زودرس در جمعیت نیروی کار (64-15سال) استان های یزد و سیستان و بلوچستان در سال 1395است.

مطالعه حاضر، با استفاده از تحلیل داده های ثانویه ثبت فوت در استان های یزد و سیستان و بلوچستان (توسط معاونت های بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد و زاهدان) صورت گرفته است. کلیه فوت های ثبت شده در گروه سنی 64-15سال در سال 1395 به عنوان جامعه ی هدف مدنظرند. شاخص YLL با استفاده از روش استاندارد سازمان جهانی بهداشت محاسبه شده است.

سرمایه انسانی ازدست رفته ناشی از مرگ زودرس در استان توسعه نیافته سیستان و بلوچستان تقریبا دو برابر استان توسعه یافته یزد است. اما درمجموع، حوادث غیرعمدی در گروه های سنی جوان تر نیروی کار (44-15سال) و بیماری های قلبی- عروقی و سرطان ها در سنین بالای نیروی کار (64-45سال)، علل غالب مرگ و اتلاف سرمایه انسانی به شمار می روند.

علل مرگ در استان های یزد و سیستان و بلوچستان برحسب سطوح توسعه آن ها تفاوت می پذیرد. لذا سیاست های بهداشتی باید به صورت منطقه ای اعمال شود. با طی شدن گذار اپیدمیولوژیک شاهد بروز مرگ هایی خواهیم بود که کمتر جنبه پزشکی و بیشتر دارای ابعاد اجتماعی هستند، از این رو، توجه جدی تر به ابعاد و جنبه های اجتماعی سلامت، در سیاست های بهداشتی موردنیاز است.